Moja droga Wendy/film/Moja+droga+Wendy-2005-1075622005
pressbook
Inne
KRÓTKO O FILMIE
Autorem scenariusza do filmu „Moja droga Wendy” jest Lars von Trier, reżyser „Dogville”, zdobywca Złotej Palmy w Cannes (2000) za film „Tańcząc w ciemnościach”. Reżyserem filmu jest Thomas Vinterberg („Festen”, „Wszystko o miłości”). W wyniku współpracy dwóch niezwykłych osobowości kina powstało dzieło unikalne, które tematem nawiązuje do takich filmów jak „Dogville”, „Manderlay”, „Słoń” czy „Festen”, zaś sposobem prowadzenia narracji do filmów akcji. W małym miasteczku osiemnastoletni Dick po stracie ojca czuje się bezpiecznie jedynie z pistoletem w dłoni. Choć nazywa siebie pacyfistą, razem z kolegami zakłada klub miłośników broni. Pewnego dnia młodzi ludzie są zmuszeni użyć jej w obronie własnej. Zaciera się cienka granica pomiędzy dobrem i złem. „Moja droga Wendy” to, zdaniem samego reżysera, mieszanka „Królestwa” Larsa von Triera oraz „Mechanicznej pomarańczy” Stanley’a Kubricka. Lars von Trier z właściwą sobie ironią stawia pod znakiem zapytania użyteczność i niezmienność zasad moralnych. Thomas Vinterberg i Lars von Trier zabierają nas w fascynującą, przewrotną podróż do źródeł przemocy. Do świata, w którym zasady łamią przede wszystkim Ci, którzy …je mają.
PRASA O FILMIE
„Najlepsze dzieło von Triera i Vinterbrga. Świetna reżyseria, inteligentny scenariusz i doskonała obsada, i ścieżka dźwiękowa”. Europeanfilms.net „Wstrząsający, zaskakujący. Urzeka talentem aktorskim młodego Jamie’ego Bella”. Hollywood
STRESZCZENIE
Moja droga Wendy to opowieść o młodym samotniku, Dicku, który mieszka w biednym górniczym mieście Estherslope. Pewnego dnia Dick, zdeklarowany pacyfista, przypadkowo znajduje mały pistolet. Od tej chwili broń przyciąga go z magiczną siłą. Wspólnie z nowopoznanym kolegą zakłada tajemniczy “Klub Dandysów” i razem wprowadzają do klubu kolejnych zbuntowanych, odrzuconych przez miasto młodych ludzi. Członków klubu jednoczy wiara w idee pacyfizmu i potęgę broni, a hasło nigdy nie wyciągaj broni to podstawowa zasada “Klubu Dandysów”. Wkrótce okaże się jednak, że zasady są po to, by je łamać.
PACYFIŚCI Z BRONIĄ W RĘKU – TO OBRAZ KRAJÓW ZACHODU. THOMAS VINTERBERG O FILMIE
Z Larsem von Trierem pracuję od 1995 roku, kiedy to stworzyliśmy „Manifest Grupy Filmowej Dogma”. Jesteśmy ludźmi skrajnie różnymi, więc wspólna praca jest bardzo inspirująca. Lars to człowiek dokładny i systematyczny – niemal chorobliwie, zwłaszcza w metodach eksperymentowania z formą filmu. Ja natomiast kieruję się bardziej intuicją. Pomysł, aby połączyć te dwie cechy w jednym filmie był bardzo pociągający i gdy tylko nadarzyła sie okazja, natychmiast zgodziłem się na współpracę. Właściwie bez czytania scenariusza. Od tej pory dokładałem wszelkich starań, by efekt był jak najlepszy. Moja droga Wendy to film o grupie młodych ludzi z biednego górniczego miasta, gdzieś na południowym zachodzie Ameryki. Jeden z nich przypadkowo znajduje broń. To początek ogromnej fascynacji. Młodzi ludzie postanawiają odgrodzić się od otaczającego ich świata. Zakładają klub, w którym oddają cześć broni. Jednocześnie cały czas pozostają wierni swoim pacyfistycznym poglądom. „Klasyczna, zmuszająca do myślenia historia” – pomyślałem. „Pacyfiści z bronią w ręku: tak właśnie postrzegają siebie kraje Zachodu” – to następna moja myśl. Główni bohaterowie mają dziesięć lat mniej i starałem się, jak mogłem, by nie była to stylizowana przypowieść. Przez cały czas kręcenia filmu zależało mi bardzo na tym, aby obraz był realistyczny. Chciałem wiernie oddać tę niezwykłą i fascynującą fabułę. Od rozpoczęcia pracy nad filmem Moja droga Wendy mnie samego wielokrotnie ogarniały sprzeczne uczucia związane z bronią. Thomas Vinterberg Listopad 2004
STRZELANIE JEST EKSCYTUJĄCE. THOMAS VINTERBERG I LARS VON TRIER O FILMIE
Skąd się wziął pomysł filmu Moja droga Wendy? TV: Na początku zainteresowała mnie nie tyle sama historia, ile możliwość reżyserowania czegoś, co napisał Lars. Pracowaliśmy już wcześniej ze sobą i pamiętam, że świetnie się przy tym bawiliśmy. Działamy w zupełnie inny sposób i to jest bardzo inspirujące. Kiedy przeczytałem scenariusz, spodobało mi się w nim wiele rzeczy. Wiarygodne pokazanie grupy ludzi, zjednoczonych wokół tak dziwacznego pomysłu, było niezwykłym wyzwaniem. Mamy tu elementy najważniejszych zachowań społecznych, co dla mnie, jako reżysera, było bardzo interesujące. LVT: Film musiał być przede wszystkim realistyczny. W przeciwnym razie nie byłby groźny. Dlatego też poprosiłem Thomasa o pomoc, bo wiem, że potrafi świetnie, z detaliczną precyzją, pokazać absurdy rzeczywistości. TV: Mamy fundamentalnie różne podejście do kręcenia filmów. Ja zaczynam od sytuacji, od napięcia między dwojgiem ludzi i potem powoli przechodzę do opowiadania historii. Lars buduje fabułę w odwrotnej kolejności. LVT: Zaczynam od muzyki. Są pewne rzeczy, które przechowuję w swojej pamięci. Jedną z nich jest muzyka zespołu „The Zombies”. Brzmienie i emocje, które towarzyszą ich muzyce. Ich muzyka towarzyszy mi już od wielu lat. Nie widać tego w filmie, ale fragment scenariusza jest dosłownie oparty na ich utworach. Czy to oznacza, że Thomas musiał wprowadzić The Zombies do filmu? TV: Nie. Na początku wcale nie miałem na to ochoty. Ale zacząłem traktować scenariusz jako zestaw pewnych zasad, jak fundament do budowy filmu, który robiliśmy. To typowy przykład dzielących nas różnic: dla mnie ważne jest pokazanie pewnych emocji, podczas gdy Lars buduje wszystko na precyzyjnie dobranych słowach. Ja działam w sposób bardziej intuicyjny, mniej pedantyczny. W ten sposób łatwo coś przeoczyć. LVT: Wiele też jednak można zyskać. TV: Ciekawą rzeczą był fakt, że scenariusz został napisany w sposób niezwykle spójny i precyzyjny. Mogłem z nim trochę eksperymentować, w żaden sposób go nie naruszając. LVT: Ale mogłeś go całkowicie pogrzebać. TV: Jeżeli taka byłaby konieczność. LVT: W moim odczuciu należało go nieco ożywić. TV: Dobrze, że to Ty to mówisz, ale ja raczej powiedziałbym, że brakowało mu elementów irracjonalnych, zdarzeń przeczących logice. Zajęło mi trochę czasu, zanim uległem fascynacji muzyką The Zombies, a czułem, że powinienem tę fascynację podzielać. Musiałem zacząć odczuwać potrzebę ich obecności w filmie. LVT: Teraz już ją masz, prawda? TV: Jasne. To świetna grupa. Czy rozważaliście zmianę innych elementów scenariusza, takich jak ironiczny głos z offu, co przypomina Dogville, zainspirowany z kolei Barrym Lyndonem? TV: To jeden z charakterystycznych elementów filmu. Generalnie bardzo lubię tego rodzaju głos spoza ekranu. Jednocześnie sprawiał mi najwięcej problemu i z pewnością stanowił największe wyzwanie - to obcy element. Niebezpieczeństwo polega na tym, że taki głos może odrywać widza od opowiadanej historii, a właśnie ta historia powinna widza wciągać i wyzwalać w nim emocje. W tym przypadku jednak takie rozwiązanie bardzo mi odpowiadało. Ten człowiek jest jak Lars i świetnie, że mówi jego głosem, jeśli mogę tak to ująć. Ale nie chcieliśmy, by było to zbyt oczywiste. Dlatego główny bohater ma 12 lat mniej. Zatrudniliśmy też Jamie’ego Bella. Tak właśnie jest z aktorami: pojawia się nowa osoba, która całkowicie zmienia wizję granej postaci poprzez swój wygląd i sposób mówienia. LVT: Odmłodzenie go było świetnym pomysłem. Od razu mi się spodobał. TV: Najwięcej czasu i pieniędzy kosztował nas dobór właściwych aktorów. Musieliśmy stworzyć zespół, który będzie w stanie dobrze ze sobą współpracować. LVT: Uważam, że świetnie się spisali. TV: Rzeczywiście, są świetni. Mieliśmy wielu wspaniałych kandydatów. Niewątpliwie najtrudniejszą była rola Dicka. To postać, która manipuluje ludźmi i doprowadza do okropnych zdarzeń. Ale jednocześnie to tylko młody chłopak. Wiele godzin przegadałem z Jamie’em na temat jego bohatera. Zależało mi, by rozumiał jego emocje: dlaczego zaczyna rozmawiać ze swoją bronią i robi inne rzeczy. LVT: Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego miałeś z tym problem. TV: Nie mogłeś, ponieważ to był Twój pomysł i, jak zwykle, uważałeś sytuację za oczywistą. Proszę bardzo: oto facet, który kocha swój pistolet. Uważałem, że nie możemy tego tak po prostu zostawić, że musimy dać jakieś wyjaśnienie. Dlatego pokazujemy osamotnienie, eskapizm i tego typu sprawy. Może to trochę banalne, ale uwiarygodniło emocje bohatera. LVT: Lubię ten sposób opowiadania historii między innymi dlatego, że zabraniano go w Szkole Filmowej. Mój pierwszy film to tylko głos spoza ekranu. Sytuacja wygląda w ten sposób, że swoje ambicje literackie realizuję poprzez długie scenariusze. Dzięki zastosowaniu tego głosu można wiele wyjaśnić, nie tracąc właśnie cennego czasu ekranowego. To także rodzaj analizy i sposób, by zasugerować określoną interpretację. Uwielbiam Barry’ego Lyndona, a zwłaszcza ten głos zza ekranu. Próbowałem naśladować jego ton, ponieważ bardzo mi odpowiada. Sarkastyczny ton dominuje też w Manderlay. Czy mieliście wcześniej do czynienia z bronią palną, jeszcze zanim powstał pomysł Moja droga Wendy? LVT: Nie miałem w ręku prawdziwego pistoletu aż do czasów Szkoły Filmowej. Nie pozwalano nam na kręcenie filmów, w których pojawiały się pistolety i dlatego musiałem tego spróbować. Nigdy jednak nie użyłem pistoletu, choć wiele razy strzelałem ze strzelby i śrutówki. TV: Ja także po raz pierwszy zetknąłem się z pistoletem w czasach Szkoły Filmowej. Wprawdzie z niego nie strzelałem, ale i tak zrobił na mnie wrażenie. Kiedyś byłem na polowaniu, ale nie trafiłem. Ptak był tuż nad moją głową, ale zapomniałem odbezpieczyć strzelbę i nic z tego nie wyszło. Czułem te emocje, ale nigdy nie byłem w stanie zabić. Dorastałem w komunie i nie miałem nawet pistoletu – zabawki. Jednak w trakcie przygotowań do filmu zabrałem aktorów na strzelnicę. Próbowaliśmy różnych rodzajów broni, w tym AK47. Niesamowite. Strzelanie jest ekscytujące. To niemal rodzaj uzależnienia. LVT: Uzależnienia? TV: Kiedy po raz pierwszy strzeliłem z broni, poczułem, że chcę to zrobić ponownie. Ale po chwili mi przeszło. LVT: Bez względu na to, w co się zagłębiasz, powinieneś widzieć w tym jakieś piękno. Piękno szczegółu, kwestie moralne są czymś oddzielnym. Kiedy jesteś wśród ludzi, którzy interesują się bronią, to stale słyszysz wszystkie te wyrażenia. To działa jak fetysz. W internecie znajdziesz tysiące stron poświęconych właśnie temu: ludzie piszą wiersze na cześć swojej broni oraz robią inne dziwne rzeczy. TV: Dowiedziałem się cholernie dużo na temat broni ręcznej. Lars ma rację kiedy twierdzi, że to niezwykłe narzędzie i poznawanie go może być naprawdę fascynujące. Ale czym innym jest wiedza, a czym innym cel, do którego służy. Wychowano mnie w przekonaniu, że broń jest złem, ale to tylko rzecz, której można używać. I do dobrego, i do złego.
OPIS POSTACI
Dick Dick jest oddanym pacyfistą, człowiekiem bardzo niepewnym siebie, nie ma przyjaciół. Żyje wśród książek. Aż do pamiętnego dnia, w którym jego ręce zetkną się z małym pistoletem – tego dnia jego życie całkowicie się odmieni. Dick to przywódca i założyciel sekretnego “Klubu Dandysów”. Klubu pacyfistów z bronią! Specjalizacja: strzelanie z biodra i z zawiązanymi oczami. Partner: rewolwer sześciostrzałowy, (6,35 mm). Stevie Stevie nie mówi zbyt wiele, ale strzela jak szatan. Jest współzałożycielem “Klubu Dandysów” – wraz z Dickiem. Zna historię każdego rewolweru... czy raczej “partnera”, jak nazywają broń w klubie. Stevie i Bad Steel są nierozłączni. Stevie uznawany jest za geniusza technicznego, czym wzbudza powszechny szacunek. Specjalizacja: precyzyjne strzelanie na duże odległości. Partner: Bad Steel (7,63mm Model 1898 Broomhandle). Półautomat. Susan Susan to jedyna kobieta w klubie. Ale nie dajcie się zwieść jej niewinnemu uśmiechowi i ładnej twarzy – świetnie wie, jak brać sprawy w swoje ręce. Najlepiej z wykorzystaniem dwóch ostro strzelających rewolwerów. Specjalizacja: strzelanie rykoszetem. Partner: Lee and Grant (Kaliber 32, sześciostrzałowiec). Huey Huey urodził się inwalidą – właściwie nie ma nóg. Ale nie ma na świecie niczego, czego chłopak o kulach i z rewolwerem kaliber 52 nie mógłby osiągnąć. Specjalizacja: wysoki kaliber. Partner: Lyndon (Kaliber 52). Freddie Freddie to brat Huey, najmłodszy członek klubu. W szkole stale go biją. Nic nie zdusi ani jego miłości do broni, ani pragnienia posiadania pewnej kobiety. Specjalizacja: uwielbienie dla moro. Partner: Woman (7,65mm Model 1900). Sebastian Sebastian z całą pewnością nie jest jednym z klubu. I nawet nie dlatego, że kogoś zabił. Jego arogancja i stosunek do broni wystawiają ideały “Klubu Dandysów” na ciężką próbę, której nigdy nie zapomną. Specjalizacja: wysoka częstotliwość strzelania. Partner: Piece (9mm Model P1).
BIOGRAFIE AKTORÓW
JAMIE BELL jako Dick JAMIE BELL urodził się w Anglii w 1986 roku i znany jest najbardziej z roli w wysoko ocenionym filmie Billy Elliot, w reżyserii Stephena Daldry’ego, za którą zdobył liczne nagrody, m. in. nagrodę dla Najlepszego Aktora BAFTA. Wystapił ponadto w Chumbscrubber, obok Ralpha Fiennesa i Carrie-Anne Moss. Premiera filmu odbyła się podczas MFF w Sundance 2005. BILL PULLMAN jako Krugsby BILL PULLMAN jest doświadczonym aktorem, z długą i bogatą karierą. Zadebiutował w 1986 roku rolą Earla Motta w komedii Bezlitośni ludzie (Ruthless People), obok Danny’ego deVito i Bette Midler. Następnie wcielił się w postać odrzuconego chłopaka, w Sommersby, jak i w Bezsenności w Seattle (Sleepless in Seattle) oba filmy z 1993 roku. Inne filmy z jego udziałem to: Kosmiczne jaja (Spaceballs) 1987, Wyatt Earp 1994, Dzień Niepodległości (Independence Day) 1997, Zagubiona autostrada (Lost Highway) 1997 i The Grudge - Klątwa (The Grudge). MICHAEL ANGARANO jako Freddie MICHAEL ANGARANO urodził się w 1987 w Nowym Jorku. Zagrał między innymi w Koncercie na 50 serc (Music From The Heart), U progu sławy (Almost Famous), oraz w filmie Niepokonany Sea Biscuit. (Sea Biscuit). DANSO GORDON jako Sebastian DANSO GORDON urodził się w 1979 w Toronto. Jego pierwszą prawdziwą rolą telewizyjną był udział w popularnym programie porannym Hang Time. Wkrótce potem przeniósł się do Disney Channel i pojawił się w produkcji In a Heartbeat. NOVELLA NELSON jako Clarabelle NOVELLA NELSON pochodzi z Nowego Jorku i jej życie od dawna związane jest z teatrem, filmem i telewizją. Zagrała, miedzy innymi w filmach: Cotton Club (Cotton Club)1984, Zielona karta (Green Card) 1990, Adwokat diabła (The Devil’s Advocate) 1997, Morderstwo doskonałe (A Perfect Murder)1998, Przywódca – zwariowana kampania prezydencka (Head of State) 2003 i Narodziny (Birth) 2004. Wśród produkcji telewizyjnych należy wyróżnić jej role w serialach Prezydencki poker (West Wing), Prawo i bezprawie (Law and Order) i Sex w wielkim mieście (Sex and the City). CHRIS OWEN jako Huey CHRIS OWEN urodził się w 1980 roku. Zagrał w wielu filmach pełnometrażowych i produkcjach telewizyjnych, począwszy od lat 90 - tych. Jego najsłynniejsza rola to postać Chucka Shermana w American Pie 1 i 2 1999/2001 oraz Hidalgo – ocean ognia (Hidalgo) 2004 obok Viggo Mortensena. Wystąpił również w filmie American Pie 4. ALISON PILL jako Susan ALISON PILL zagrała wiele ról teatralnych, filmowych i telewizyjnych. Ostatnio pojawiła się w filmach Wizyta u April (Pieces Of April) 2003 i Wyznania małoletniej gwiazdy (Confessions of a Teenage Drama Queen) 2004. MARK WEBBER jako Stevie MARK WEBBER to jeden z najzdolniejszych i najbardziej obiecujących aktorów młodego pokolenia. Zagrał w ponad piętnastu filmach, w tym w Koniec z Hollywood (Hollywood Ending) Woody’ego Allena, produkcji HBO The Laramie Project, i główną rolę w filmie Todda Solondza Opowiadanie (Storytelling).
BIOGRAFIE TWÓRCÓW
THOMAS VINTERBERG - REŻYSER Kiedy w 1989 roku Thomas Vinterberg rozpoczynał studia w Państwowej Szkole Filmowej w Danii, był najmłodszy studentem w historii tej uczelni. Ukończył ją i został reżyserem w 1993 roku, a jego film dyplomowy Last Call został nominowany do Oskara w 1994 roku. W 1993 roku wyreżyserował film krótkometrażowy The Boy Who Walked Backwards, który zdobył liczne nagrody na całym świecie. Nagrodę Publiczności w Clermont-Ferrand (1994), Najlepszy Dramat podczas Fetiwalu Filmów Krótkometrażowych w Toronto(1995), dla Najlepszego Filmu Krótkometrażowego i Nagrodę Publiczności w Nordic Panorama (1994). Thomas Vinterberg jest, obok Larsa von Triera, współtwórcą,”Manifestu Grupy Filmowej Dogma” z 1995 roku. Rok później wyreżyserował swój pierwszy film długometrażowy Bohaterowie (The Biggest Heroes). Film zdobył trzy nagrody Danish Robert. W roku 1997 powstał jego pierwszy film oparty na ideologii Dogmy, Festen (The Celebration). Także ten film zdobył wiele nagród na całym świecie, w tym Specjalną Nagrodę Jury w Cannes (1998), Nagrodę Fassbindera na The European Film Awards (1998), oraz Nagrody Krytyków Filmowych zarówno w Los Angeles (1998) jak i Nowym Jorku(1998) dla Najlepszego Filmu Zagranicznego. Film został sprzedany do niemal każdego kraju i odniósł wielki sukces. W roku 2003 odbyła się premiera jego ostatniego filmu pełnometrażowego Wszystko o miłości (It’s All About Love), z udziałem Joaquina Phoenixa i Claire Danes. To rodzaj futurystycznej bajki, przygotowany w wersji anglojęzycznej. LARS VON TRIER - AUTOR SCENARIUSZA Lars von Trier ukończył Państwową Szkołę Filmową w Danii w 1983 roku. Rozgłos w kraju i za granicą zdobył dzięki “trylogii europejskiej”: Element zbrodni (The Element of Crime) 1984, Epidemic 1987 i Europa 1991. Serial telewizyjny Królestwo, połączenie komedii i horroru odniósł niezwykły komercyjny sukces. W 1995 von Trier wraz z Thomasem Vinterbergiem zaprezentował „Manifest Grupy Filmowej Dogma” składający się z dziesięciu reguł. Na drugą trylogię von Triera Złote serce (Heart of Gold) składają się: Przełamując fale (Breaking the Waves) 1996, Idioci (Idioterne)1998 oraz Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark) 2000. Wszystkie filmy Larsa von Triera były pokazywane na festiwalach w Cannes. Wśród licznych nagród należy wymienić Złotą Palmę za Przełamując fale i Złotą Palmę za Tańcząc w ciemnościach. Wszystkie filmy pełnometrażowe i produkcje telewizyjne von Triera zdobywały nagrody na całym świecie. Obecnie Lars von Trier pracuje nad swoją trzecią trylogią USA - Land of Opportunity. Pierwszym filmem z tej serii był Dogville, a drugi to Manderlay, którego premiera miała miejsce w czerwcu. ANTHONY DOD MANTLE - OPERATOR Anthony Dod Mantle dorastał w Oxfordzie, w Anglii, a w 1983 przeniósł się do Danii. W tym samym roku rozpoczął studia w Państwowej Szkole Filmowej w Danii. Jego pierwszy film długometrażowy to wyprodukowany w Niemczech Terrorists 1992, Philipa Grönninga. Anthony Dod Mantle współpracował z Thomasem Vinterbergiem przy Bohaterach (The Greatest Heroes) 1996 i Festen (The Celebration) 1998. Anthony Dod Mantle współpracował także z Larsem von Trierem przy Dogville i Manderlay.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.