Arcydzieło dokumentalne! Nie pada tu żaden komentarz, a opowieść jest tak subtelnie
przekazana obrazem, że nie sposób się nudzić. Zrobiłbym tylko zasadnicze sprostowanie
do często pojawiających się opisów tego filmu - to w żadnym wypadku nie jest obraz
beznadziejności i marazmu - przeciwnie: to film o nadziei pośród prostoty życia
wypełnionego niezwykle ciepłym klimatem! Autor zogniskował swą kamerę na wspaniałym
obiekcie, jakim jest prozaiczne życie dzieci, bo to właśnie one najlepiej pokazują, że istota
smutku czy marazmu tkwi w naszym wnętrzu, nie w zewnętrznych warunkach. Tutaj, na
filmie, z całą pewnością nie znajdziemy ani smutku, ani marazmu. Przeciwnie - odnalazłem
tu najlepsze wspomnienia własnego dzieciństwa!