Film bezsprzecznie należy do tych, nad którymi trzeba pomyśleć - jest trudny, jednakże
wart obejrzenia.
Na uznanie zasługuje tu znakomita gra Domogarowa a i kontrowersyjna Steczkowska,
moim zdaniem, stanęła na wysokości zadania. Skupili się oni bowiem na tragizmie ich
postaci, rekompensując brak rozwinięcia wewnętrznych rozterek głównych bohaterów,
których zabrakło do prostego i wyraźnego odczytania zachowań Wiktora i Teresy.
Wiktor przez cały film sprawia wrażenie nieczułego hulanki, którym faktycznie jest, na
początku filmu. Zarzucane tutaj brutalne sceny miłosne są wynikiem nieokiełznanego
pożądania, następnie zaś słabości Wiktora wobec potężnego, nieznanego mu uczucia,
które z czasem zaczyna go przerastać. Chłopak nigdy nie kochał, wiecznie bawił się
życiem, korzystając z niego jak najwięcej, nie zważając na konsekwencje swych
zachowań. Następnie fascynacja żoną przyjaciela przeradza się w szaleńczą, obsesyjną
miłość, nad którą nie jest w stanie zapanować. W tragizmie jego postaci zawarta jest
jego pierwsza, prawdziwa i przy tym nieszczęśliwa miłość. Oburzenie wśród widzów
może wywoływać jego romans z rudowłosą przyjaciółką, w czasie kiedy ostentacyjnie
głosi on gorące uczucia wobec Teresy. Tajemnicza ruda pani symbolizować może jego
dotychczasowe życie - otaczające go kobiety, nadmiar alkoholu i innego rodzaju używki,
które jest w stanie rzucić na jedno skinienie ukochanej. Świadczą o tym fragmenty filmu,
w których na widok Teresy automatycznie porzuca on swą towarzyszkę, która w jego
rękach zdaje się być zabawką, narzędziem manipulowanym przez malarza. Siłę jego
uczucia szczególnie ukazuje ostatnia scena jego spotkania z Teresą, kiedy to pojmany i
bity, próbuje wyrwać się, by uchronić i ostrzec ją przed zbliżającym się
niebezpieczeństwem.
Teresa natomiast jest bezsprzecznie najbardziej dotkniętą przez zły los postacią.
Pomijając jej dzieciństwo pozbawione prawdziwej rodziny oraz szyderstwa na temat jej
pochodzenia, które słyszy z ust przybranych najbliższych oraz rówieśników, jest
zmuszona wyjść za mąż za swego oddanego przyjaciela, Kamila. Robi to ona nie tyle co
z uczucia, jakim młodzi powinni się darzyć, a z poczucia obowiązku wdzięczności wobec
niego. Nie jest ona traktowana jako żona, ani przez matkę męża, ani przez niego
samego. Rola Teresy polega na przysłowiowym "podaj, przynieś, pozamiataj" oraz
sprawowaniu opieki nad chorowitym Kamilem. Odmawia się jej także przyjemności
wynikającej ze skonsumowania małżeństwa, nic więc dziwnego, iż z ochotą odpowiada
ona na zaloty przystojnego i aroganckiego malarza. Stosunek do tego związku doskonale
ukazuje sytuacja, kiedy to Kamil odkrywa zdradę żony - zostawia ona bowiem kochanka
bez większych wahań, jest to bowiem przełomowy moment w życiu młodej pary,
otwierają się na siebie, znikają problemy intymne oraz bariery mentalne. Szczęście to nie
trwa jednak długo, gdyż poniekąd przez oszalałego z zazdrości Wiktora, Teresa chowa
wkrótce tragicznie zmarłego męża. W chwili tej należy przyjrzeć się głębiej jej postaci -
tkwi między nieistniejącą już praktycznie wdzięczną miłością do swego druha z
najwcześniejszych lat a pierwszą namiętną miłością, w której zaczęła pałać pożądaniem.
To też raz je spokojnie posiłek w towarzystwie Wiktora, chwilę potem wpada w histerię
na nagłe wspomnienie o Kamilu, raz oddaje się kochankowi, płacząc nagle na myśl o
nieboszczyku mężu. Najsilniejszym chyba ciosem zadanym jej przez los było podstępne
odebranie jej dziecka. W momencie tym, kiedy zostaje zupełnie sama, jej dusza umiera,
umysł popada w obłęd a końcowa scena śmierci zdaje się być wybawieniem dla jej
skrzywdzonego serca.
Naprawdę warto zastanowić się nad tym filmem. Aktorzy grają realistycznie nie na pokaz,
co trzeba mieć na uwadze podczas ich krytyki, tworzy to film trudniejszym ale i
ciekawszym, gdyż stawia on na indywidualny odbiór widza skrajnych emocji tychże
bohaterów.