czy Seijun Suzuki to wielki reżyser? co najwyżej przereklamowany, ale Koroshi no rakuin arcydziełem bez wątpienia jest

przereklamowany !?

generalnie tak - nieco ciekawego campu, ciekawe transponowanie sztampowej literatury wczesnej ery Showa w nieco odrealnionych i bardzo przestylizowanych ekranizacjach (patrz: Irezumi Ichidai); gangsterskie produkcyjniaki ze szczyptą surrealizmu i tyle. reżysersko Suzuki nie jest jakimś geniuszem i nie za bardzo kupuję te jego formuły. ponosi na przykład totalną porażkę, gdy stara się zrobić film całkowicie na serio (patrz: beznadziejne i żałośnie łzawe Shunpu Den). masa kiczu w kontrkulturowym wydaniu (co poczytuję za umiarkowany plus jego produkcji) nie rekompensuje w moim odczuciu jakiejś takiej wyczuwanej bezcelowości i brawurowej szarży, pozerstwa inscenizacji etc., które to zdają się stanowić niejednokrotnie jedyny sens jego filmów. nie wiem co Suzuki chciał przekazać takimi filmami jak Yaju no seishun (zawiodłem się srodze tym iście banalnym filmem) czy Kenka ereji (nieskładne to to było okropnie czego za zaletę jednak uznać nie można w tym wypadku, bo wychodzi z tego awangardowy bełkot). moim zdaniem słabością większości filmów Suzukiego jest ta zbyt silna dychotomia pomiędzy tandetą inscenizacji a jakimiś pseudoambicjami analityczno-filozoficznymi w warstwie przesłania. w istocie, jedynie Koroshi no rakuin jest dziełem mistrzowskim, taki japoński SCHRAMM (1993, reż. J. Buttgereit); rozkład osobowości seryjnego mordercy w ujęciu psychologicznym (a estetyce psychodelicznej) ukazany został w sposób iście kunsztowny, a nietypowy strumień świadomości użyty w narracji przywodzi na myśl późniejsze filmy Felliniego (zwłaszcza Satyricon). przede mną jeszcze Taisho Trilogy oraz Pistol opera, wtedy wyrobię sobie dokładniejsze zdanie o Suzukim. jak na razie zdecydowanie więcej rozczarowań niż pozytywów dostrzegam (p.s. lubię jeszcze Tokyo nagaremono, zwłaszcza tą balladę i nihilistyczny wydźwięk postępowania bohatera)