Treść filmu ma olbrzymi potencjał, i gdyby za tą produkcję wzięli się odpowiedni ludzie, moglibyśmy z takiego scenariusza otrzymać niezapomniane dzieło. Zamiast dzieła mamy co najwyżej dziełko. Taki wynik sytuacji zawdzięczamy nie tylko budżetowi, ale i twórcom, którym nie zależało, jak to jest w zwyczaju, aby zrobić coś ciekawego, a istotny był jedynie fakt zrobienia filmu, co jako specyficzny fan kina, na swój sposób rozumiem i szanuję.

Jedną z głównych atrakcji filmu jest David Carradine, który gra tu najwyższego uniwersyteckiego uczonego, którego córka za wszelką cenę chce dokonać wielkich odkryć, aby skrycie upodabniać się do swojego ojca. Carradine naprawdę fajnie odgrywa swoją rolę, ale bez jakichś szczególnie zapadających w pamięć momentów. Generalnie rzecz biorąc, aktorzy grający w tym filmie byli w mojej oceny interesujący, co zwiększyło moje szanse na obejrzenie filmu w całości, a dodam, że to zadanie wypełnić mi się udało. Mamy tutaj dwie dziewczyny w istotnych rolach, z czego jedna to wspomniana córka postaci granej przez Carradine'a. Obie dziewczyny spisały się dobrze, były całkiem urodziwe oraz uroczo wpasowały się w B-klasową atmosferę, której jestem fanem. Istotną postać odgrywa pewien mężczyzna, który zostaje wybrany przez żadną odkryć dziewczynę do odnalezienia pewnej jaskinii. Potrafi on... w zasadzie wszystko, o czym przekonujemy się obserwując jak radzi sobie z napotykanymi wrogami. Zapytany o to, jak to robi, twierdzi, że implikuje w ich umysłach iluzję, a takie wyjaśnienia, które gdzieś tam w prymitywny czy też naciągany pseudo-sposób w B-klasowych filmach spotykamy są dla mnie urocze i kupuję jeż rozumiejąc atmosferę tego typu kina niższego sortu. Dodam, że takie wyjaśnienia czy też motywy pseudonaukowe lub czasem tak naprawdę nie-pseudonaukowe bardzo mi odpowiadają ze względu na moje zainteresowanie tematami około filozoficznymi. Czyli mowa teraz o spoiwie dwóch zainteresowań, co skutkuje fajnym efektem.