Ciekawe, że na najlepsze filmy najczęściej trafia się przez przypadek. Ale teraz wiem, że jak puszczają film Brytyjski w Czeskiej telewizji, to trzeba go oglądać. „The New Year’s day”. Tytuł trochę może przewrotny, bo nie było tam zgoła nic o świętowaniu i imprezowaniu.
Zaczęło się od zbiorowej śmierci. Cała klasa wraz z opiekunami zginęła podczas lawiny w górach. Uratowało się tylko dwóch chłopców. Ale jak tu żyć dalej z takim poczuciem winy wiedząc, że wszyscy inni poginęli, pomarli? Dlaczego to akurat oni pozostali przy życiu? To traumatyczne doświadczenie, z którym nie mogą sobie poradzić sprawia, że Jack (Andrew Lee Potts) i Steven (Bobby Barry) postanawiają dopełnić dzieła Boga skacząc z wysokiego urwiska. Przedtem stwierdzają jednak, iż zanim odejdą z tego świata, chcieliby jeszcze trochę pożyć pełnią życia. Sporządzają więc listę 12 spraw, które winne być jeszcze załatwione. Są one tyleż chore, co absurdalne i dziecinne np: „podpalić szkołę”, „wypróbować wszystkich narkotyków świata”, czy też „dać w mordę policjantowi”. Przez cały rok wypełniają te postanowienia popadając w konflikty z prawem, szkołą i rodzicami. Chłopców łączy przy tym specyficzny i złożony rodzaj przyjaźni. Nie do końca sobie ufają, zatajają przed sobą istotne fakty, dochodzi między nimi do sprzeczek i rękoczynów; a mimo to odczuwają silne poczucie solidarności w bólu i trzymają się razem. Do tego dochodzą również różnice w statusie społecznym i inne realia życia. Jake wychowuje się w tzw. rodzinie patologicznej: ojca nie ma, natomiast matka jest uzależniona od psychotropów, ale mimo wszystko nie brak tam ciepła. Sytuacja Stevena jest zupełnie odwrotna: jest synem bogatych rodziców, którzy go nie rozumieją i przez to czuje się jeszcze bardziej osamotniony. Ten kontrast uwydatniono w scenie świąt, pięknej zresztą i poruszającej.
Kiedy sytuacja zmusza Jacka do przejęcia odpowiedzialności za młodsze rodzeństwo , postanawia zaniechać tych dziecinnych praktyk. Steven natomiast irracjonalnie brnie w to wszystko dalej. Jego determinację i bunt najlepiej podsumowuje scena, w której chłopak opuszcza ważny egzamin w trakcie jego trwania z pełnym rozpaczy okrzykiem: „-Fuck you all” Bo tak naprawdę tylko on zna prawdziwy powód tych „mocnych postanowień zabawy”. Wydaje się szczeniackie, prawda? Ale dopiero pod koniec ujawnione zostaną prawdziwe motywy tych wyczynów i okażą się one bardziej głębokie niż można było przypuszczać…
Gra aktorska powaliła mnie na kolana. Interesujące i niebanalne było też tło socjologiczno- psychologiczne tego filmu. Można go potraktować jako wiwisekcję, dokładną analizę stanu ducha niedoszłych ofiar kataklizmu, które mają poczucie niespełnionego długu wobec tych, co odeszli.
Zastrzegam, że nie jest to bynajmniej głupkowaty film dla młodzieży, tylko naprawdę refleksyjne kino dla koneserów Być może moja recenzja nie bardzo o tym przekonuje, ale mamy tu do czynienia z bardzo pięknym i dobrym kinem niezależnym. Ja w każdym razie przeżyłam katharsis. Chciałabym popularyzować ten film, ale wiem, że jest on praktycznie niedostępny i mało o nim wiadomo. Nawet trudno cokolwiek na jego temat wyszukać w necie. Mam jednak nadzieję, że TVP pójdzie za przykładem CT i także go kiedyś nada. Ciekawa jestem, czy ktokolwiek jeszcze go widział. Jeśli tak, to proszę o jakikolwiek ślad na tej stronie. Chciałabym poznać opinie innych.


natka.herman@wp.pl