Czarnoskóra imigrantka zaczyna pracę jako niania, by wystartować z nowym życiem, ale ma koszmary, które są związane z czymś, tylko widownia straci zainteresowanie tak na 14 dni zanim twórcy zaczną myśleć o dotarciu do puenty. Słowa "nuda" nie oddaje istoty problemu, bo wolne tempo czy brak charakteru jest jedynie częścią problematycznego seansu. Oglądasz nowy film, który od początku wydaje się znajomy, na znajomy temat, realizujący sekwencje/wstawki horrorowe w znajomy sposób, które zresztą też wyglądają znajomo (zbliża się COŚ i bohaterka budzi się ze snu), bohaterowie są płascy, nie mają ze sobą żadnej relacji, ich dialogi to poziom: "- Co u ciebie?; - Dobrze, a u ciebie?". Najciekawszy moment filmu - a przynajmniej zapadający w pamięć na dłużej niż czas jej trwania - to Michelle Monaghan robiąca z siebie idiotkę, próbując zagrać kretyńskie kwestie ze scenariusza o tym, że jej postać jest oburzona z powodu niani podającej bombelkowi jedzenie zawierające przyprawy. Temat tego, że biali ludzie nie lubią ostrego jedzenia - czy też, że wszystkie przyprawy są dla nich pikantne - to jeden z najważniejszych tematów tej produkcji, wraca cały czas, wszyscy poruszają ten temat. Jakim cudem? Nie wiem.

PS. O matko, to wygrało Sundance? :o