To był reprezentant typowej "szczęśliwej" rodziny. Przemyślnik dla widza.

Wg mnie kontrast. Tamci mieli wszystko pokręcone i z tego powodu cierpieli, aby w końcu jakoś znaleźć szczęście. A ten pierwszy miał wszystko poukładane, a był nieszczęśliwy i sam nie wiedział dlaczego. Co by miał myśleć gdyby miał rodzinę jak ci pozostali.

No właśnie o to mi chodziło.

To ten który "żegnał" Ingeborg, szef korpo :)

Zdecydowanie to nie szef korpo.

A dla mnie był to przytyk i ironiczne nawiązanie do filmów opowiadających o "wielkich dramatach" współczesnych Skandynawów, takich jak "Pożegnanie Falkenberg", "Turysta", "Odrębne światy", "Kłopotliwy człowiek" czy chociażby "Zjazd absolwentów". Innymi słowy, największą tragedią współczesnych mieszkańców Skandynawii jest to, że w ich życiu nie ma żadnych tragedii (a często nawet poważniejszych problemów). A człowiek czasem tęskni za tragedią. Pewnie potrzebuje jej, żeby nadała jego życiu głębszego znaczenia i sensu.

Z drugiej strony strasznie to infantylne, żeby uważać, że tragedia ma nadawać jakieś większe znaczenie, tak, jakby człowiek nie mógł tego czerpać z doceniania codzienności przez mniej niezwykłe wydarzenia. Większość ludzi przeżywa w życiu traumę, tylko różnie sobie z nią radzimy. Dla mnie ważniejsze jest mówienie o rzeczach względnie nietrudnych, ale dotykających ludzi - oddać emocje, wzbudzić emocje w widzu w takim filmie, to jest coś.