Film z pewnym apetytem na psychologiczne „coś więcej”, niestety jest półproduktem, zaledwie katalogiem luksusu i powolnego tempa życia ludzi, których na to tempo życia stać. Czyli tygodniowe przeprawy kapiącym złotem transatlantykiem, gdzie aż się prosi spędzać godziny na wspominkowych rozmowach nad szampanem, przy golfie, długich spacerach na pokładzie.
Oczywiście w tle jest historia, ale ledwo co liźnięta. Gdyby więcej czasu poświecono nie ujęciom basenu, baru i czarownych hotelików w Anglii, a relacji dwóch głównych bohaterek to film by zyskał. Tymczasem oś fabularna z wieloletniego napięcia/konfliktu dwóch kobiet rozmywa się na kilka wątków pobocznych, których temperatura jest po prostu żadna. Agentka pisarki, siostrzeniec pisarki, pisarz kryminałów - trochę nie wiadomo na co patrzymy i dlaczego ktoś nam to pokazuje. Tzn dlaczego te wątki są rozwijane kosztem głównego.
Cenię powolne tempo, kadrowanie, aktorstwo - tyle że forma przyćmiła treść. Meryl Streep odgrywa tu znaną już jej rolę, czyli wyniosłej, pompatycznej i wyobcowanej kobiety z pewną władzą nad ludźmi. Jest w tym dobra, ale widać w ostatnich scenach, że gdyby scenariusz i reżyser dali jej zagrać coś więcej i rozwinąć postać - byłoby znakomicie.

Żałuję że film tylko ślizga się po bardzo interesującym problemie, czyli artystach wykorzystujących życie ludzi wokół nich do swojej sztuki. I jak ci ludzie w skutek tego ponoszą czasem drastyczne konsekwencje. I jak wpływa to na ich relacje z tymi artystami. Rozumiem ze film miał być w tonacji lekkiej, momentami kojarzącej się z Woodym Allenem, tyle że w tym rozkroku między allenowską nostalgiczno-ciepłą narracją wielu bohaterów a wątkiem dość serio bardzo widać brak spójności. Szkoda. Ale zawsze miło w pandemii westchnąć z zazdrością, ze ktoś tam gdzieś może się spotykać, być blisko, chodzić na kolacje, do klubu, grać w scrabble z przyjaciółmi i zwiedzać Anglię ;)