Na prawdę nie wiem, czy to przez fakt oglądania filmu pod lekkim "wpływem" czy może jestem już zbyt przewrażliwiony, ale ja doszukałem się tu przede wszystkim wyraźnej krytyki prawicowości. W pewnym momencie film aż bił mnie tym po oczach a przedstawiony tu problem zespołu "Pica", wydawał mi się jedynie pretekstem. Podobnie jak w przypadku np. "Switu Żywych Trupów" gdzie zombie są tylko pretekstem do pokazania nieświadomego konsumpcjonizmu. Bohaterka jest kobietą, która znalazła się - z własnego wyboru - w bogatej, dostatniej rodzinie, u boku równie bogatego męża, który na każdym kroku, w mniej lub bardziej wyszukany sposób, udowadnia jej swoją miłość. Wszelkimi informacjami z nią związanymi dzieli się z rodziną, spędza z żoną czas wśród rodziny, na wieść o dziecku jest szczęśliwy. Owszem, rodzina faktycznie podchodzi do Hunter dość ozięble, często wyraźnie ukazując swoją wyższość co nie jest w porządku, ale jednocześnie potrafi z nią rozmawiać i wykazuje troskę. Bohaterka odkrywa w sobie zamiłowanie do połykania różnych przedmiotów, co zaczyna kłaść się cieniem głównie na jej relacje z mężem i wspomnianą rodziną właśnie. Ale... czy mąż nie ma prawa być wściekły i co najmniej zszokowany, kiedy odkrywa że jego żona, będąc w ciąży, połyka ostre przedmioty narażając i siebie i dziecko? Czy kiedy dowiaduje się o tym rodzina, zaczynając z nią rozmawiać, organizując jej pomoc w postaci psychologa, zaczynając spędzać z nią czas pilnując jej, nie okazuje troski? W końcu, kiedy organizuje jej postać Luay'a, który ma jej doglądać a kiedy i to nie zdaje egzaminu, to wysyła ją w końcu do psychiatryka, to robi to dla jej dobra czy zła? Czy Hunter jest bohaterką pozytywną czy negatywną? Niestety mi osobiście wszystko układa się w tą drugą opcję. Nagle wszystko zaczyna nabierać sensu - bogata konserwatywna rodzina jest zła, Hunter przyznaje w pewnym momencie, że została poczęta z gwałtu. Kiedy na pytanie o aborcję odpowiada że jej matka nie uznaje aborcji ponieważ jest "prawicową fanatyczką religijną" to zapala się lampka. Po co dodawać do tego "prawicową" i jakie to ma znaczenie? Fanatyzm religijny nie musi się wcale łączyć z prawicowością, która przede wszystkim skupia się na gospodarce a nie na światopoglądzie, choć oczywiście też. W takiej np. "Carrie", matka dziewczyny też była fanatyczką religijną, ale nie odbierałem jej jednocześnie jako "skrajnej prawaczki". Cała ta scena ma nam oczywiście pokazać że zakaz aborcji prowadzi do dramatów, chorób i ludzkich tragedii. Dalej - postać Luay'a. Oczywiście imigrant, oczywiście z Syrii, oczywiście uciekający przed wojną i oczywiście okazuje się być jedynym, prawdziwym przyjacielem głównej bohaterki, która odnajduje w nim zrozumienie i troskę. W końcu pomaga jej uciec przed "zsyłką" do psychiatryka. Pytanie tylko czy aby na pewno dobrze zrobił, wiedząc na co ta kobieta cierpi... Ostatecznie kobieta porzuca wszystko, odrzuca męża oraz rodzinę, nie pozwala sobie pomóc, poddaje się swojej chorobie i z wyraźną ulgą, zadowoleniem, uśmiechem oraz - w jakże łagodny sposób - doprowadza do poronienia czyli tak jakby poddaje się aborcji. Wciąż - może interpretuję to w zbyt wymyślny sposób, ale mi osobiście i przede wszystkim rzuca się w oczy wyraźne przesłanie... Wolność, prawo do aborcji, brak szczęścia w konserwatywnej rodzinie, jedyna przyjaźń w imigrantach i błogostan, kiedy można oddać się temu, czego się pragnie, nawet za cenę swojej i czyjejś krzywdy, o nienarodzonym dziecku nie wspominając. Szczerze? Pomimo pięknych zdjęć, bardzo dobrych dialogów, wielu intrygujących scen oraz interesującej reżyserii, film mnie zdołował. Nie twierdzę absolutnie że człowiek nie ma prawa do szczęścia, ale za jaką cenę - to raz, a dwa - dlaczego ma do niego dążyć nie ponosząc konsekwencji swoich wcześniejszych czynów? Hunter jest dorosła, wiedziała w jaki związek wchodzi, z kim będzie mieć do czynienia, kim się będzie otaczać, pozwoliła na zajście w ciążę, zna swojego męża. Więcej, nie otworzyła się przed nim w pełni, nie opowiedziała o sobie oraz o swojej przeszłości, nie zaufała mężowi. Starała się ale popełniła błąd. Dlaczego teraz za jej błąd mają płacić - poza nią - wszyscy dookoła z dzieckiem włącznie? I w imię czego? Choroby? Bo chyba nikt nie powie że łykanie przez nią tych przedmiotów to rzecz normalna. Ulgi od niepasujących do niej ludzi i ucieczki do szczęścia? Nawet jeśli, to znów - dlaczego za jej błąd mają płacić inni? Hunter jest dla mnie postacią jednoznacznie negatywną. Bohaterem niedojrzałym, nie gotowym na rolę żony, matki czy też do wzięcia odpowiedzialności i wkroczenie w dorosłe życie. W dodatku jej choroba okazuje się być ważniejsza niż wszystko inne, również i z faktu bagatelizowania jej przez nią samą jakby to było nic. Nie wiem, nie chcę się opowiadać po żadnej ze stron, ale widzę tu wyraźną krytykę prawicowości a lewicowość ukazaną jako drogę do szczęścia i wolności. I nie podoba mi się ta wizja.