miło by je ostatecznie odnaleźć. W sensie, kiedy przez większość filmu skupiasz się na poszukiwaniach chłopca, a na koniec pozostajesz z niczym, z niezłą zagwozdką co się tak naprawdę stało? Czy ciało w kostnicy to Alosza, czy jednak jak mówi matka "to nie on". Nie wiem, czy rodzice (oboje) są tak smutni w tym finale, bo w gruncie rzeczy po latach, nadal nie wiedzą, nie dotarło do nich, dlaczego ich syn uciekł i co się z nim stało. Czy może właśnie wiedzą, że chłopak nie żyje (być może przez nich samych) i obwiniają się stale, W gruncie rzeczy nie są już w stanie stworzyć nic nowego (emocjonalnego związku), bo mają piętno wypalone we własnej świadomości. Do tego przecież już raz zawiedli. Jako rodzice, jako ludzie.
A może jednak cały urok tego filmu leży właśnie w tej niezrozumiałej i nierozstrzygniętej końcówce. To niedopowiedzenie trzyma widza w niepewności jeszcze na długo po skończonym seansie. Mocny - w sensie boleśnie prawdziwy film, skrojony podług najlepszych europejskich prawideł artystycznego kina.