Oszukujemy się, że każdy kolejny związek będzie inny, że każda kolejna osoba stworzy nam nową miłość, że tej pierwszej nie kochaliśmy, bo zniszczyła nam życie. Życie mogło być inne, mogłam dokonać tej aborcji, doznałam niemiłości i niemilość daję swojemu dziecku, nie widząc tego co robię, nie rozumiejąc, powtarzając i powielając co sama kiedyś otrzymałam. Kiedy dziecko tracisz, dopiero dostrzegasz, że nigdy nie chciałaś go oddać, że chciałaś je mieć, ale kiedy znów je odzyskasz, nawet w postaci kolejnego - robisz to samo. Próbujesz od tego uciec, biegnąc na bieżni, co chwile zwiększając prędkość. Dziecko jest dla Ciebie niewidzialnym płomykiem, małym, tlącym się i dymiącym, powoli się wypalającym. Uchodzi z niego życie, zarażasz je swoją niemiłością, ono tego nie chce, krzyczy, wydaje z siebie nieme dźwięki. Zaciska zęby, przełyka łzy. Niemilość już się do niego wkradła. Nie potrafi z miłością wyznać swojego bólu. Do końca życia będzie zaciskać. Ściskać. Nie puszczać. Nie wypuszczać. A Ty kończysz na tej kanapie, w tej zimowej Ukrainie, przeglądając instagram na telefonie i ten kolejny, który miał wszystko zmienić jest tym samym, który wszystko jako pierwszy wszystko zniszczył. I bez miłości nikt żyć nie może. Niemiłość to Rosja zimą.