Pierwsza myśl po wyjściu z kina: "co ten facet ma w głowie, że pisze takie scenariusze". I jak on to robi, że te krwawe jatki tak dobrze się ogląda - naprawdę, tylko na seansie Tarantino może zdarzyć się, że ktoś komuś odstrzeliwuje głowę, krew się leje wiadrami a publiczność reaguje zgodnym śmiechem i nie ma tym nic złego. I coś, co mi się podoba najbardziej - on ma w nosie przykazania współczesnego kina, że ma się dziać, że ma być szybko, żeby się widz przypadkiem nie znudził, bo mu popcorn przestanie smakować. O nie, jak sobie wymyśli, że będą jechać dyliżansem i gadać to jadą i gadają choćby i 15 minut, a co! I ja to kupuję i lubię. I oglądam z wielką przyjemnością np. przepiękne ujęcia końskich kopyt w śniegu. Albo przyglądam się niesamowitej scenografii i cudom, które robią oświetleniowcy i operator. Smaczek za smaczkiem, chętnie zatrzymywałbym niektóre kadry w trakcie seansu, żeby popatrzeć na nie dłużej.
Przyznam, że wolę pierwszą część filmu - tę, w której jeszcze nie krwawią tak obficie ;) - jest teatralna, świetnie zagrana, klimatyczna, niesamowita - ale podobał mi się cały. Doceniam też po raz kolejny antyrasistowski wydźwięk filmu, ten swoisty manifest reżysera, który wkłada w każdy swój projekt.
P. S.
Walton Goggins, Walton Goggins, Walton Goggins! - absolutnie rewelacyjny