Od razu podczas oglądania filmu widać że głównym jego wątkiem jest oddanie i miłość ojca do syna. Całość przedstawiono na tle drugiej wojny światowej (wojna rosyjsko niemiecka). Po dłuższej obserwacji głównego bohatera widać iż jest to postać dramatyczna i komediowa zarazem. Przykładem czego może być scena w której ów ojciec mało co nie pobił czołgisty, który postanowił przetestować sprawność swojej maszyny na polu winorośli. Scena wydaje się dość śmieszna jak i zarazem pouczająca gdyż szacunek do tej rośliny jaki okazuje główny bohater przedstawia swego rodzaju symbolikę. Film ujawnia również dość dobrze zrobione sceny batalistyczne (jak na swój rok produkcji), podczas których widać zażartość i chęć walki głównego bohatera. Widz jest w stanie dostrzec jak ten starszy człowiek przechodzi pewną transformację z prostego chłopa w żołnierza. Po wstąpieniu w szeregi Armii Czerwonej staje on przed wypełnieniem obowiązku wobec ojczyzny i zarazem wobec obowiązku odnalezienia swego syna.

"Ojciec żołnierza to jedyna z ówczesnych wyrazistych manifestacji odrębności gruzińskiej kultury, unikająca skutecznie tanich folklorystycznych akcentów". cytat (Tomasza Jopkiewicza)

Serdecznie polecam ten film - nie tylko fanom wojennego kina.