Z Beksińskimi pierwszy raz miałam styczność w gimnazjum, kiedy to jeden z obrazów Zdzisława podległ naszej nieudolnej, pyskatej i niewyrafinowanej ocenie. To co zapadło nam w pamięci to fakt, że dzieło było inne. To już nie są nudne "Słoneczniki" Van Gogha, czy "Chochoły" Wyspiańskiego, gdzie przerost interpretacji nad rzeczywistą treścią był wręcz karykaturalny. To obraz budzący gamę emocji- od niepokoju, przez strach, po dziwną melancholijną radość.
W latach późniejszych ciekawość- może i ze względu na kierunek moich studiów, jakim jest psychologia sądowa- zaczęła rodzić pytania natury behawioralnej. Co się stało, że powstały takie dzieła? Co było katalizatorem działań malarza? Co mu siedziało w głowie?
Polecono mi wtedy słynny "Portret podwójny", jednak lekturę porzuciłam jakoś w połowie. Nie chciałam, by zaburzono mi mój "portret", który sama wytowrzyłam. Tyle teorii, dywagacji mając jedynie garść faktów. Proszę nie krytykować, tworzenie ich to czysta zabawa, ale nigdy nie brałam żadnej ze swoich tez na poważnie. Lubiłam ten świat. Mój i Beksińskiego.
Na film czekałam miesiącami. Apetyt rósł w miarę jedzenia- kolejne informacje, zwiastuny, zdobywane nagrody podnosiły mój poziom oczekiwań do zenitu.
W końcu się udało. Środowy seans w warszawskiej Kulturze, a pierwsze co wita mnie na sali to kartka z dumnym nadrukiem, że bilety zostały wyprzedane. Rezerwacja popłaca. Średnia wieku sporo wyższa niż nasza, czujemy się trochę jak pierdy. Czekając na film słucham rozmów. Wszyscy mówią "Beksiński był stuknięty, a ten młodszy to w ogóle", "Wielka tragedia", "On tam wszystko nagrywał", "Podobno rola Ogrodnika przesadzona". W głowie mi krzyczy buntowniczy głosik- jak to! Chwila! Moment! Dajcie temu fimowi szansę! Dajcie szansę tej historii! Dlaczego ludzie mają tendecję do uważania, że ich prawda jest najważniejsza? Że jak coś gdzieś przeczytali to już pozjadali wszystkie rozumy? Trochę się cieszę, że jednak lektura Grzebałkowskiej mnie ominęła.
Film się zaczyna, sala milknie. Pierwsza scena, pada tytuł, a ja sobie uświadamiam jaka byłam głupia. To nie będzie film o Beksińskim malarzu, ani o Tomku borderku. To będzie historia o rodzinie- przecież sam tytuł na to wskazywał. O rodzinie takiej jak moja, czy Twoja. Skąd więc tyle jadu, że coś nie było takie, jak nam się wydawało?
Myślałam, że scena z książką Dmochowskiego wystarczająco to uświadomiła ludziom. Nie wszytsko jest podane jak na tacy.
Ale przejdźmy do konkretów, a nimi nazwę odpowiedzi na absurdalne moim skromnym zdaniem zarzuty.
Gra Ogrodnika musiała być zarysowana w mocniejszy sposób, by uwydatnić kontrast ekspresji emocji między starym, a młodym Beksińskim.
Malarz nie ma scen malowania, bo to nie jest film o malowaniu.
Brak przedstawionego życia Zdzisława po śmierci rodziny- ja przepraszam, ale czy scena *spoiler*, w której Zdzisław filmuje zwłoki Zofii, albo gratuluje synowi samobójstwa to dla Was mało? Znacie jego podejście. "Gdy łodź zmierza w stronę wodospadu lepiej usiąść w fotelu niż na kaktusie". *spoiler*
Tę grę subtelności trzeba wyłapywać, bo film bawi się nimi w sposób doskonały. Nie wszystko trzeba mieć podane na tacy, naprawdę. Czy przeżywana tragedia to tylko płacz, puste spojrzenie, siedzenie w domu? Nie. Każdy ma indywidualny sposób wyrażania siebie, a ludzie w swoim braku akceptacji i tolerancji przyjmują tylko swój sposób patrzenia na świat, jako ten jedyny i właściwy.
"Ostatnia rodzina" to film trudny i mocny. Nie potrzebuje pościgów i wybuchów, by trzymać w napięciu. Porusza bardziej niż jakikolwiek film wojenny, bo tak jak o Beksińskich, ten film jest o każdym z nas.

Przepraszam za wątpliwą poprawność składniową, ale pisałam w emocjach :/