Z całym szacunkiem dla polskich twórców balansujących na granicy kina komercyjnego i ambitnego, ale ta specyficzna estetyka formy i treści zupełnie do mnie nie przemawia. Pewnie spadną na mnie gromy szczerej pogardy i fałszywego niezrozumienia, ale wydaje mi się, że film powinien zabrać widza do piękniejszego świata niż ten, który otacza go w codziennym życiu - nawet, jeśli tematyka jest trudna/przygnębiająca/przerażająca/smutna/upokarzająca. Zostałem wychowany na kinie amerykańskim, które wielu z Was pewnie do dziś uznaje za zgnitą komercję puszczającą propagandowe "upiększacze" rzeczywistości. Prawdą jednak jest, że właśnie hollywoodzkie wytwórnie zatrudniające mistrzów swoich poszczególnych fachów uniosły film na zupełnie nowy poziom przekazu treści - całkowicie nieznany polskim twórcom, którzy nadal uważają, że "brudna" treść powinna zostać opowiedziana w "brudny" sposób. Według mnie sztuką filmu fabularnego nie jest pokazanie autentyczności, ale przedstawienie świata w nieosiągalny dla nas sposób.