Przyznam, że po tym filmie spodziewałam się wiele, wiele więcej. Zainteresowałam się nim ze względu na Tomka Beksińskiego, którego bardzo lubię.
Przez chwilę po seansie odczuwałam wręcz wstyd, że film mi się nie podobał. Widziałam wiele recenzji i krytycy rozpływali się nad tym filmem i byli nim tak zachwyceni. I właśnie dlatego się zastanawiałam, czy coś jest ze mną nie tak? Czy mój gust filmowy nie przepada za ambitnymi filmami? A może czegoś nie zrozumiałam?
Teraz dochodzę jednak do wniosku, że każdy ma prawo do swoich odczuć i moje są takie, że ten film absolutnie nie zasłużył na te wszystkie zachwyty.
Tak naprawdę poza historią Tomka, niewiele wiedziałam o rodzinie Beksińskich i ich twórczości. Po seansie nic się w tej kwestii nie zmieniło. Ale ok, mogę zrozumieć, że to film skupiający się na stronie prywatnej, nie zawodowej rodziny Beksińskich.
Ale szczerze powiedziawszy, mam wrażenie, że ten film w ogóle nie ma fabuły. Jeśli miałabym opowiedzieć historię w nim zawartą, pewnie powiedziałabym coś w stylu: "No, historia rodziny ekscentrycznych artystów".
Tak naprawdę to nie ma tu żadnych emocji. Niby Beksiński jest wielkim malarzem i roni karierę, ale absolutnie nigdzie tego nie widać. A scena jego śmierci- bez wyrazu. Po prostu przyszedł jakiś chłopak i go zabił. Spłycono to do minimum.
Najbardziej nie podoba mi się jednak to, jak ujęto postać Tomka. Tak naprawdę nie wiemy nic o jego karierze w filmie. Nie znając go, możnaby uznać, że Tomek był "jakimśtam" radiowcem. Nie mówiąc już o jego zachowaniach. Nie ulega wątpliwości, że młody Beksiński miał problemy psychiczne, które doprowadziły do jego samobójstwa. Jednak filmowy Tomek został stanowczo przeszarżowany (nie jest to wina Ogrodnika, który grał ŚWIETNIE, a raczej kiepskiego scenariusza). Gdyby ktoś zachowywał się tak, jak filmowy Tomek, pół życia spędziłby w psychiatryku na żółtych papierach.
Podsumowując, film przeraźliwie nudny, skrótowy i spłycające postacie Beksińskich do minimum.