Nie zgodzę się. Reżyser postawił sobie tezę. Będę tak kompilował scenariusz żeby szokować Beksińskimi. Historię pokazał linearnie budując ją na tragediach rodzinnych - banalne. A porównanie do Formana przemilczę.

To aż tak bardzo Cię ta historia zaszokowała? Jak dla mnie nie była ona zbyt skomplikowana. I dlaczego to chcesz przemilczeć porównanie do Formana?

Tylko u Formana takie a nie inne przedstawienie Mozarta służyło ważnemu tematowi - pokazaniu tajemnicy geniuszu, który rządzi się swoimi prawami, ilustracji kontrastu pomiędzy tym, co przyziemne, ludzkie, a tym, co stanowi nieodgadniony dar, kontrastu pomiędzy twórcą a jego dziełem, zmuszało do refleksji nad źródłami talentu i jego zagadką itd. W "Ostatniej rodzinie" nie wiem, czy służy czemuś poza uproszczeniem i sensacją.
Jest jeszcze jedna znacząca różnica - Mozart zmarł dawno temu, nie ma już jego przyjaciół, osób, które go znały. Tomasz Beksiński jest natomiast osobą, która zmarła stosunkowo niedawno, jego przyjaciele i znajomi żyją i wielu z nich czuje się urażonych przedstawieniem osoby im drogiej w sposób, który niewiele ma wspólnego z prawdą. Ze strony twórców filmów jest to jakiś brak wrażliwości, delikatności, pozostawia niesmak - już lepiej byłoby zmienić postaciom nazwisko i zrobić film na motywach historii ich życia. Wtedy widzowie nie myśleliby, że oglądają prawdę objawioną i już wiedzą "jak to tam było", a dziś wiele osób ma takie wrażenie i przykleja Beksińskim etykietki, zapominając że prawda życia jest o wiele bardziej złożona niż dwugodzinny film...

Oglądałeś autentyczne filmy, na których jest Tomek z rodzicami (np. sceny w kuchni)? Nic z tego, co było w filmie, w nich nie znajdziesz - Tomek rozmawia z rodzicami NORMALNIE, śmieje się z nimi, żartuje, sprząta po posiłku itd. Ok, ale to nieważne... - przywalmy z grubej rury i pokażmy, jak rozwala szafki, bo przecież normalność byłaby za nudna. I jeśli widzimy w filmie tylko to, jak to nazwałeś, mocne przejaskrawienie, mamy wrażenie, że BYŁ TYLKO TAKI, a to na pewno nie jest prawda, tylko pewne nadużycie. Nie wiem, jak innym, ale mnie nie chodzi o wybielanie, idealizację, tylko o pokazanie jakiejś głębi w postaci, prawdy o niej, dotarcie do czegoś, co było rzeczywiste. Nie satysfakcjonuje mnie to, że tak złożoną osobę jak Tomasz pokazano tak płasko i jednowymiarowo.
Co do Formana - takie właśnie ukazanie Mozarta było rodzajem swoistej prowokacji artystycznej, miało zmuszać widza do myślenia, wytrącić go z utartych kolein myślenia, pewne sprawy pokazać w inny sposób. Co z tego mamy w "Ostatniej rodzinie"? Śmiem twierdzić, że nic...
I jeszcze jedno, Tomek oczywiście rozpieszczonym dzieciakiem był, ale nie tylko tym i to nie jest cała prawda o nim jak chcą nam wmówić twórcy filmu...

Sam reżyser mówi w wywiadach, że scena z rozwalaniem kuchni jest rodzajem syntezy, swoistym skrótem myślowym ukazującym stosunki Tomka z rodzicami.
Ja nie twierdzę, że nie zdarzały mu się momenty gniewu, agresji itd., że nie był wybuchowy - nie wiem, nie znałam, nie widziałam. Mam pretensję do filmu o to, że postać Tomasza ukazano bez ciepła, bez sympatii, bez jakiejkolwiek życzliwości. Ty dostrzegłeś w filmie drugą, pozytywną stronę Tomka - ja niestety nie. W scenie rozmowy z matką przypomina emo nastolatka (coś jak Dominik z "Sali samobójców"), do tego lekko upośledzonego, w scenach filmowych audycji nie ma dla mnie śladu magii prawdziwych, denerwuje mnie egzaltowany, podrabiany głos (w pewnym sensie podobny, ale przerysowany jak parodia - bardzo to widać w programie u Kuby Wojewódzkiego, gdy Ogrodnik przez chwilę mówi głosem Tomka). W Wywiadzie z wampirem moim zdaniem też nie przypomina prawdziwego (i ma tę nienaturalnie długą szyję, co widać nawet na zdjęciach) i nie zachowuje się jak on, tylko znów jak jakiś emo jedną nogą będący już na tamtym świecie. Okropny stosunek filmowego Tomasza do babć (choćby tekst: "Teraz zostało nas troje jak w Genesis") wystarczy porównać sobie z jego listami do nich itd.
Co do niszczenia rzeczy pod wpływem emocji, znam osobę, która tak ma i wcale nie stwierdzono u niej żadnej choroby psychicznej ani też podobnych zaburzeń (jedynie nieprawidłową osobowość), więc to też nie przesądza o "nienormalności".
Co do osób, które krytykują, bo nie podoba im się sposób przedstawienia rodziny Beksińskich w filmie - zwróć uwagę, że duża część z nich to nie osoby, które mają jakąś własną wizję Tomka i Zdzisława, bo są ich fanami i/czy wiele o nich przeczytały, ale znajomi, przyjaciele czy nawet członkowie bliskiej rodziny (polecam wywiad z Kamilem Kucem, ciotecznym bratem Tomka, synem siostry Zofii) - oni też nie odnajdują w postaciach z filmu swoich bliskich, widzą jedynie karykaturę i przerysowanie. Właściwie z osób, które znały Tomka i uznały, że jest dobrze w filmie ukazany, przychodzi mi do głowy tylko Anja Orthodox, choć ona, z tego, co pamiętam, chyba też nie ze wszystkim się zgodziła - poza nią nikt.
W filmie przeszkadza mi takie ukazanie Beksińskich bez życzliwości, szczególnie Tomka, coś, co przypomina wiwisekcję lub przyglądanie się mikrobom pod mikroskopem. No, ale to już chyba styl pana Bolesty, który - choć jest bardzo zdolny - należy chyba do "młodych gniewnych", dla których nie ma nic świętego (vide: afera w Teatrze Powszechnym, gdzie był kierownikiem literackim), wystarczy też poszukać w sieci jego szkicu o Zdzisławie Beksińskim (czysta, naturalistyczna wiwisekcja, zero ludzkiej sympatii i szacunku do człowieka).
A wysoka ocena stąd, że gdy oceniam filmy, w dużej mierze biorę pod uwagę to, jak mi się dany film oglądało - czy "płynnie", z ciekawością, czy też nużył mnie i męczył. "Ostatnia rodzina" mnie wciągnęła, ma specyficzny, klaustrofobiczny klimat (choćby ten śnieg za oknem, który tak malowniczo pada), doskonałą scenografię, poza tym rola Seweryna i pani Koniecznej. Gdybym miała oceniać przedstawienie postaci Tomka, oceniłabym niestety na 0.