Moi mili,
dziś porozmawiamy o filmie biograficznym.

znów nie byłam w nastroju na oglądanie takowego gatunku - tym razem smętnej (chyba lekko zakłamanej) biografii. jest druga w nocy, boli mnie głowa i jest mi przykro, bo ostatnio byłam rozczarowana Żywotem Briana, teraz jestem rozczarowana Ostatnią Rodziną, aczkolwiek gdybym zamieniła kolejność oglądania powyższych produkcji, to podejrzewam, że przypadłyby mi do gustu. no ale wiecie jak to jest, mówię familii, że mam ochotę na koncert koncepcyjnego albumu floydów albo debiut Lyncha, a oni 2:1 wygrywają depresyjnym filmem o umierającej rodzinie Beksińskiego

od razu mówię, ze lubię jego sztukę, nie jest wprawdzie moją ulubioną (mama uwielbia, ale to chyba dlatego, ze łatwo interpretować jej dorobek artystyczny - wiecie, wystarczy opatrzec wszystko słowem „depresja” i już jest się znawcą sztuki oh eh ah)

Moje Kochane Duszeczki, muszę przemyśleć istotę tego filmu i przyjrzeć się głównemu rysowi. generalnie dzieło pokazuje jak każdy po kolei umiera. rozumiecie, „i nie było już nikogo” agaty christie. Moj Panie, czy to nie męczące i dołujące?

chcialam poznać artystę oglądając film. nie obchodzi mnie „co autor miał na myśli” malując jakieś surrealistyczne kształty. zupełnie. chcę poznać osobę, czerpać z niej, czuć ją. chciałabym, żebym była świadoma jej materializmu, namacalnosci, widziała jej gesty i maniery

z pełnym szacunkiem, dowiedziałam się więcej o artyście z kilkuminutowego filmu przedstawianego Warhola jedzącego burgera niż tego dwugodzinnego dzieła

Pozdrowienia, dobranoc