Już pierwsze ujęcia dają nam wskazówki do tego jakimi środkami reżyser ma zamiar opowiedzieć historię Saida
i jego bliskich. "Otwarte kadry" umieszczają postaci w przestrzeni będącej równorzędnym bohaterem filmu.
Dla tej historii jest to dobre rozwiązanie gdyż pozwala zaznaczyć dramat rozgrywający się w tym środowisku.
Otwarta przestrzeń to wolna przestrzeń, obiektywna, dająca możliwości wyboru, co uzmysławia jednocześnie małość
czynu, absurdalność tego na co Said "musi" się zdecydować - oczy Saida zdają się już jej nie dostrzegać, tamte druty wystarczą żeby umysł zmniejszył ją do rozmiarów klatki czy pudła.
A matka robi obiad, kroi marchewkę. Dziewczyna jest ładna, całkiem miła.
Dzieciaki puszczają latawca.
Said patrzy na to spojrzeniem, z którego paradoksalnie, wypleniono wiarę. A sam absurd czynu polega na jego ślepej desperacji.
Widzowi nie znającemu sytuacji Autonomii Palestyńskiej walka bojowników zdaje się być pozbawiana jakichkolwiek
teraźniejszych motywów. Czy jest to ślepa zemsta, kontynuacja tej, którą zaczęli ich ojcowie, rozbudzając
w mężczyznach naturalny zew walki jako życiowy cel i pomost dla wiary?

Jeśli chodzi o warsztat filmu warto mieć na uwadze tę interakcję otoczenia i postaci - gdyż jak już wspominałem
to ona jest materią, która stawia na nogi i uwiarygadnia tę historię.