Mało kto nie słyszał o francuskiej baśni ludowej „Piękna i bestia, spisanej w XVIIi wieku przez Gabrielle de Villeneuve, w którym piękna i skromna dziewczyna uczy zamienionego w potwora księcia, jak należy kochać i tym samym pomaga mu odzyskać ludzką postać. Baśń ta ciągle fascynuje twórców filmowych nie tylko w Europie ale też na całym świecie. Doskonałym dowodem na to są dwie powstałe niedawno (2012 i 2014 rok) filmowe wersje. Pierwsza z 2012 roku została zrealizowana na zlecenie telewizji ZDF, pod okiem Marca – Andreasa Bocherta. Druga z nich (2014) powstała w koprodukcji francusko – niemieckiej, wyreżyserowana została przez. Wystąpił w niej gwiazdor filmów francuskich Vincent Cassell w roli Bestii i debiutująca Lea Seidoux w roli Belle. W tym artykule chciałabym się jednak skupić na wcześniejszej wersji z 2012 roku z Maximilianem Simonischkiem i Cornelią Gröschel.
Hugo, prowadzi razem z piękną córką Elsą gospodę pod lasem, jednak działalność ta nie przynosi im zbyt dużych dochodów. Do tego bezduszni możnowładcy ciągle podnoszą podatki i za nic mają dobro swoich poddanych. To wszystko prowadzi ojca i córkę na skraj nędzy, dlatego Hugo decyduje się sprzedać ostatni dobytek – naszyjnik swojej zmarłej żony. W drodze powrotnej błądzi i trafia do wydawałoby się, opuszczonego zamku. Odchodząc, zabiera dla Elzy jedną z rosnących tam, czerwonych róż, i budzi tym samym wściekłość właściciela zamku. Pan posiadłości, pół potwór pół człowiek każe mu wybierać w zamian za różę pomiędzy życiem własnym, a życiem pierwszej napotkanej w domu żywej istoty…
Historia została opowiedziana na nowo, ale bez przejaskrawień. Od razu widać, że w porównaniu z wersją z Casellem i Seidoux , tą wersję opowieści zrealizowano przy o wiele mniejszym budżecie. Miłośnicy widowiskowych efektów specjalnych nie będą z pewnością filmem zachwyceni, fani baśni wręcz przeciwnie. Zachowane zostały wszystkie elementy, które w tej baśni tak bardzo kochamy. Mamy więc Piękną, o silnym charakterze ale również wrażliwą i dobrą – rewelacyjna Cornelia Gröschel. Mamy również zamienionego w potwora zgorzkniałego księcia, który przy Pięknej odzyskuje dawną wrażliwość. Tutaj kieruje moje szczególne słowa pochwały dla mało znanego w Polsce, ale wspaniałego i bardzo zdolnego aktora Maxa Simonischka. Jego książe Arbo łączy w sobie cechy moich dwóch literackich wzorów męskości Fitzwiliama Darcy i Heathcliffa z „Wichrowych wzgórz”. Polecam!