Piękny, wzruszający film o miłości, dla koneserów dobrego kina. Nie będę rozciągał zdań,
jaka to dobra muzyka czy aktorstwo (bo popadnę w oczywistości), jednak temu filmowi należy się porządna recenzja.
Tutaj ukłony do redakcji Filmwebu - oddajcie cezarowi co cesarskie!
W tym filmie właściwie wszystko jest świetne, ale jest skromniejszy od "Do widzenia do jutra" i mniej dramatyczny od "Jak być kochaną",
i może dlatego mniej znany. Przede wszystkim - fenomenalny monolog wewnętrzny tytułowego Pingwina, który toczy się równolegle
z fabułą i oddaje jego 'szaleństwo' i beznadziejną miłość do Baśki. Samo zgranie tego, co widzimy i tego, co słyszymy ("Co za mumia,
nogi 20 lat młodsze od gęby", "Okupacja się skończyła") to już majstersztyk. Oczywiście, po drodze rozkoszujemy się tamtejszą
rzeczywistością i różnymi 'smaczkami' - takimi jak plakaty filmowe na rusztowaniach, saturatory, adaptery i przenośne radyjka. Ale akcja,
tocząca się miarowo, okraszona delikatnym wątkiem kryminalnym, również wciąga powoli lecz nieubłaganie. Bohater, honorowy i czysty -
w przeciwieństwie do kolegów ze studiów, których możnaby określić bananową młodzieżą - prowadzi swoje własne śledztwo, swoją
własną krucjatę w imię miłości. Cała masa szczegółów podkreśla jego wyobcowanie, niezręczność tego niepotrzebnego uczucia - a to
babcia z wnuczkiem czyha na jego, ledwo zajęte miejsce w tramwaju, a to kosz na śmieci się przewraca; i jego niespełnienie - ciągnący
się w nieskończoność wątek niedostarczonej oliwy dla matki (nawiązanie do braków zaopatrzenia!).
No i są też pamiętne sceny, z których kilka totalnie zawojowało mój gust. Na pewno telefon Adasia do Łukasza podczas prywatki; następnie
scena rozmowy z Łukaszem (ta pierwsza) i jego genialny cynizm; później - odtworzenie z taśmy monologu ojca, która zamiast złości kończy
się wspaniałym pojednaniem; i w końcu chyba moja ulubiona - palenie listów w wykonaniu Baśki (ze świetnym komentarzem Pingwina!), jej
spokój i wewnętrzna siła, i końcowy papieros... Coś wspaniałego.