Obejrzany po raz trzeci, tylko po to by przypomnieć sobie scenariusz Stawińskiego, ten piękny bukiet słów niewypowiedzianych, słów którymi człowiek próbuje nazwać to co nieopisane, nienamacalne, nieskończone. Uczucia, stan duszy, emocje.

Początkowo uważałem, że obsadzenie Andrzeja Kozaka w roli zakochanego romantyka było wielką pomyłką. Szczególnie gdy na ekranie pojawił się Cybulski, archetyp polskiego aktora romantyka. Wydawało mi się to pomysłem nietrafionym, by odbierać Cybulskiemu laur pierwszeństwa w definiowaniu miłości. Uważam, że bezapelacyjnie wygrał go w filmie „Do widzenia, do jutra”. W prawdzie wiek Cybulskiego zdyskwalifikował go do obsadzenia w roli młodego studenta Politechniki Warszawskiej, to mimo wszystko właśnie jego widziałem bardziej w roli Pingwina. Do czasu, bo ostatnio uzmysłowiłem sobie, że Kozak to przykład nieśmiałego chłopaka, który zawsze pozostaje w cieniu, nie podziela przedmiotowego stosunku do miłości, skrywa w sobie to głębokie uczucie, i przez to za każdym razem ponosi klęskę bycia pomijanym, niezauważanym, lekceważonym. Filigranowa postura Kozaka jest jakby potwierdzeniem, że to chłopak kategorii B. Mały, skryty, wyalienowany z rozwydrzonego społeczeństwa synków nowobogackich. Był jakby niedopasowany, brakowało mu dostojności, co w kontekście filmu „Pingwin” jest argumentem „za”. Teraz uważam, że słowa Andrzeja „Pingwina”, tak głęboko nasycone bólem, dokładnie potwierdzają ten stan bycia niezauważanym przez Baśkę, dziewczynę atrakcyjną, o której marzą synkowie bogatych rodziców. Reasumując, Andrzej Kozak w roli Pingwina wypadł przekonująco, mimo, że czuć w jego graniu jakąś sztuczność.

Film polecam, ze względu na parę ślicznych scen, oraz urzekający scenariusz Stawińskiego.