Pozwolę sobię zacytować opinię z mojego fanpejdża (swoją drogą zapraszam na profil kulturożerca na Facebooku):
Film generalnie wprawił w mnie dobry nastrój, ale najwyższych lotów to on nie był.
Raziły banały, uproszczenia, niektóre zbyt oczywiste dialogi i wrażenie jakobym oglądał kolejną niby-mądrą rozprawkę Małgośki Szumowskiej, albo inną, pozującą na ambitną, średnio śmieszną komedyjkę obyczajową o warszawiankach poszukujących miłości w modnych knajpkach, z koleżaneczkami, zza klawiatury latptopka firmy (a jakże!) Apple. W tego typu filmach dojrzałe kobiety zachowują się jak 16-latki, a ich dylematem, urastającym do ranki ważnego problemu egzystencjalnego, jest to jaką sukienkę założyć na wieczorne wyjście, albo gdzie spotkać faceta, który im się spodobał.
Wkurzało mnie też trochę to, że Pożądanie miało zbyt wygórowane ambicje - próbowało uchwycić sedno zauroczenia, tytułowego pożądania, które wbrew wszystkiemu rodzi się w głowach bohaterów. Szkoda, że uczyniło to w tak przewidywalny sposób...
No ale jest też jasna strona tego filmu - kapitalne, dopracowane zdjęcia, dobrze dobrana muzyka, całkiem przyzwoicie grający aktorzy, czyli techniczna strona filmu - tu zagrało jak należy.
Reasumując, moja ocena dla Pożądania to 4,5/10. Choć może jestem zbyt surowy - dla szukających niby mądrej rozrywki dziewcząt film może się spodobać. Niech więc ma te 5/10.