Nie mam nic przeciwko miłości jako głównemu tematowi sztuki, ale ze względu na jego totalne wyjałowienie wynikłe z maltretowania go przez ostatnie wieki bez ustanku i litości, zachwycić mogą jedynie świeże sposoby percepcji. Okazuje się bowiem, że żeby zrobić dobry film o tematyce miłosnej, trzeba porwać się na słońce. Niekoniecznie z motyką, film zwyczajnie musi się przedzierzgnąć w poetykę nieco egzotyczną, budzącą zainteresowanie i nienasycenie obrazami.

I właśnie dlatego tego filmu nie warto oglądać, bowiem nie różni się od usypu z pseudofilozoficznych romansidełek, jaki stworzyła kinematografia XX i XXI wieku.

O tym, że można stworzyć film o uczuciach, a ciągle piękny, poetycki i ciekawy, świadczy "Pillow Book" Greenawaya.

Mignęła mi gdzieś na dole wypowiedź o nieuzasadnionych scenach erotycznych, z czym w pełni się zgadzam. To, że do mdłej papki sypnie się torebkę przypraw, nie poprawi jej smaku, wręcz przeciwnie.

Z tegoż powodu film zapewne uratowała trochę ascetyczna, nieco sentymentalna, ale bardzo miła historia ostatnia. Mam dużo sympatii dla pani Jacob, dlatego zapewne cieszę się, że właśnie ona zagrała w tej ostatniej opowiastce. Poza tym jako jedyna, jej bohaterka nie miała potrzeby rozmowy, usprawiedliwienia się, przylgnięcia do faceta i jakiegoś upokorzenia, co, jak mi się wydaje przez 3/4 filmu reżyser chciał pokątnie powiedzieć o kobietach ;) (Przynajmniej ja to tak odebrałam, przyznaję, może nieco subiektywnie).