Ostatnia rozmowa Teda z Liz to perełka - Efron i Collins dali naprawdę popis. Brawo. Podoba mi się, że Efron nie daje się zaszufladkować jako 'śliczna buzia Hollywood' tylko zaczyna wybierać bardziej ambitne filmy. Miłym zaskoczeniem była też obecność Osmenta, którego pamiętam z fantastycznego Szóstego zmysłu czy Sztucznej inteligencji. Potem długo było o nim cicho i teraz znów wypłynął. Ten facet zasługuje na więcej dużych, ciekawych ról bo talent ma cholernie wielki i zupełnie niewykorzystany.

Jak to niepostrzeże, skoro on gra bodajże pierwszego gliniarza, z którym styka się Bundy

No dobra, przyznam że w trakcie seansu kompletnie zapomniałem o tym, że James Hetfield gra w tym filmie i nie zwróciłem większej uwagi na tego gliniarza. Albo go najzwyczajniej w świecie po prostu nie poznałem.

To był taki miły chłopak, zawsze mówił "dzień dobry".
Również uważam, że reżyser chciał nam pokazać, że nikt nie jest jednowymiarowy i "nie nosi na czole nalepki psychol". Niektórzy zarzucają Efronowi, że nie ma szaleństwa w oczach jak Bundy, ale to celowy zabieg, dlatego też poznajemy Bundy'ego z perspektywy Liz, dla której jest on czułym, troskliwym facetem i kochającym ojcem dla jej córki. Dopiero z biegiem wydarzeń uświadamia sobie, że jej wymarzony mężczyzna ma drugą, mroczną twarz.
Pomimo, że znam historię Bundy'ego to przez cały seans kołatała mi w głowie myśl "wrobiły bidulka" i chyba o to chodziło bo wczułam się w sytuację Liz.
Film trochę nierówny i chaotyczny, denerwująca kamera, ale oglądało mi się go bardzo dobrze, no i prześwietna ścieżka dźwiękowa.

Z tego co wiem, to scenariusz do filmu został napisany na podstawie pamiętników jego partnerki, czyli Elizabeth Kloepfer i też dlatego jest tak przedstawiony. Nie miał na celu ukazania zbrodni Teda Bundy'ego a przedstawienie jej perspektywy na tę sprawę. W filmie wyczuwa się pewną niestabilność emocjonalną Liz, którą Ted stabilizuje (w jej przekonaniu). Jej niezdolność do zauważenia pewnych znaków może wynikać z jej własnych kompleksów i nieumiejętności samodzielnego analizowania sytuacji. Działa pod wpływem ludzi w jej otoczeniu i też dlatego Tedowi tak łatwo ją kontrolować. Zakładamy wszyscy z góry, że Ted Bundy był socjopatą niezdolnym do miłości, bo tak było w raportach z lat '80... dzisiejsza psychologia mówi co innego i nie wyklucza zdolności kochania przez socjopatów, wyklucza jedynie brak poprawnych reakcji na miłość. Ted kochał kobietę, która go porzuciła i dlatego na podstawie jej wyglądu szukał ofiar. Mścił się za ból jaki mu zadała, że przestała go kochać. Liz nigdy nie przestała kochać Teda, tak samo on nie przestał kochać jej. Gdyby nie miał zdolności do empatii to nie napisał by na szybie co zrobił z głową jednej z ofiar. Napisał to by się nie dręczyła choć wiedział, że jest to moment, w którym straci ją na zawsze, w którym ona zrozumie że jest winny... bo wcześniej nie potrafiła połączyć obrazu Teda jako ojca i Teda jako mordercy. Ten gest był dla niej.

Tak jak już pisałam:
Czy seryjny morderca jest potworem tylko w momencie popełniania zbrodni, gdy widać tryskającą krew i słychać krzyk ofiary?
Mocny obraz i jeśli dobrze przemyśleć zabieg reżysera, dostajemy odpowiedzi nie na pytania o to, czy Ted był bestią i jak mordował, ale dlaczego nas to fascynuje, w jaki sposób postrzegamy patologię, jak bardzo można dać się omamić, co w nas samych rezonuje z takim człowiekiem.
Moim zdaniem to film o morale społeczeństwa, o tym, że w wielu aspektach przyzwala się na patologię, przemoc, że system jest bezradny wobec agresji i zbrodni, że powszechna "znieczulica" właśnie kumuluje takie zachowania w osobie mordercy, jak 6tka w lotto.

Bardzo ciekawy film. Ma drugie dno, które jest niepokojące i stawia pod znakiem zapytania moralność ludzką w ogóle.
Bo czy gdyby Ted był brzydki, gruby i łysy to znalazłby tylu fanów/fanek?
Tak jak pies w schronisku - brzydki niegrzeczny, ładny słodki. I tak mamy też tutaj. Przystojny facet musi być przecież niewinny, wrażliwy i niezdolny do zbrodni. Odczuwamy automatycznie większą sympatię, chcemy aby był niewinny. To więcej mówi o ludziach wokół niż o samym mordercy.
Choćby w kontekście przemocy, która jest w kinach i TV, gdzie sceny mordów, gwałtów i okrucieństwa są tak powszechne. Więc w którym momencie rodzi się morderca?

Prawie że w ogóle również w niemałej mierze.