Zgadzam się ze stwierdzeniem moich poprzedników, że film tratuje pobieżnie psychikę Bundyego, że nie zwraca bacznej uwagi na jego narcystyczną, dominującą osobowość.

Jednak wydaje mi się, że głównym zamysłem twórców było zrobić film o Liz, a nie o Tedzie i w takim wypadku, takie przedstawienie postaci Bundyego jest jak najbardziej trafne. W końcu widzimy go tak, jak widziała go osoba, która nie wierzyła w jego winę. Mimo wszystko, krytycy mają trochę racji.

Twórcy trochę strzelili sobie w stopę dając możliwość podejścia do tego filmu na dwa sposoby.
Bo z jednej strony należy go obejrzeć po uprzednim rekonesansie i wtedy prawdopodobnie będziemy zawiedzeni podejściem do postaci Bundyego (tak jak wielu moich poprzedników).
Możemy również obejrzeć ten film nie znając w ogóle kontekstu i patrzeć na Teda oczami Liz i do ostatnich minut jego życia zastanawiać się, czy faktycznie to on jest mordercą.

Twórcy jednak nie chcieli (albo nie potrafili) znaleźć wspólnego środka. Dostają za to trochę po głowie i trochę słusznie. Mimo tego udało im się fajnie przedstawić kilka najważniejszych momentów podczas procesu, w tym końcową mowę matki Teda o karze śmierci, czy końcowe, bardzo osobiste przemówienie sędziego, który ubolewa nad zmarnowaniem potencjału Teda.
Swoją drogą oryginalne przemówienie tak mocno wyryło mi się w pamięć, że gdy John Malkovich mówił swoją kwestię, byłem w stanie recytować z nim niemal słowo w słowo.

Mimo dużej wiedzy na temat Bundyego podszedłem do filmu z nastawieniem laika i nie zawiodłem się, bo w tej wersji film jest na prawdę niezły.
Podły, okrutny i niezły, tak ja go widzę.