Oglądałem jedynkę i bardzo mi się podobała, może z racji tego, że byłem mały (ach, ta dziecięca wyobraźnia!) i brak lepszych efektów nie przeszkadzał, tak jak dziś.
Ale film jest zdecydowanie za długi (prawie 3 godziny!) co najmniej 15-20 minut to sceny powtarzane w samym filmie! A drugie 15-20 minut to inne wersje scen z pierwszej części.
Muzyka nie zachwyca, po prostu jest i nie przeszkadza, zwroty w akcji to zapewne zasługa adaptacji książki Stevena Kinga (nie czytałem i muszę to zrobić). Choć parę momentów jest mało prawdopodobnych, to jednak całość trzyma klimat. Jak miałbym się przyczepić, to do zbyt częstych odprężeń jak na thiller.
Efekty specjalne są dobre, no powiedzmy, że znośne jak na 2002 rok przy niewielkim budżecie filmu. Na pewno nie powiem, że złe.
Dialogi są tak dokładne, że aż za bradzo, inteligenty widz zaczyna się nudzić, kiedy aktorzy tłumaczą to co już wie, lecz oczywiście dla mniej pojętnych to duży atut. ;-) Film obfituje w retrospekcje i przeskoki czasowe, więc dla niektórych to może być zaletą, lecz nie dla mnie.
Gra aktorska świetna w przypadku głównej bohaterki Charlie McGee (Marguerite Moreau), ale już moim zdaniem kiepska w przypadku np. Richardsona (Dennis Hopper) i Rainbirda (Malcolm McDowell). Reszta gra tak, że nie można się przyczepić.
W sumie film niezły, ale nie do powtórnego oglądania, ot porządna rozrywka na jeden wieczór. Trzeba się tylko nastawić na cierpliwość, bo film zyskałby u mnie jeden punkt, gdyby był pół godziny krótszy.
:-) :-) :-)