- jest programowo ponury i pokazuje tendencyjnie wszystko w szaro-czarnych barwach; ponura jest jego tematyka i nastrój, przez co pozbawiony jest lekkości (a ta jest wyróżnikiem artystycznej klasy! Łatwo jest zrobić coś, co jest ponure i ciężkie, gorzej zrobić rzecz lekką, ale równocześnie dobrą i prawdziwą)
- niektóre sceny - które w zamierzeniu prawdopodobnie miały mieć wydźwięk gorzkiej ironii - to w rezultacie ciężki kicz i tandeta (scena przemówienia bohaterki na przyjęciu jest naciągana i wypada chałowato, jakby rodem z szeregowego amerykańskiego kina 'aspirującego'...)
- scenariusz to pasmo nieszczęść, bandyci są bezkarni, ofiary bezbronne, władza niepomocna, itepe itede
- główny motyw bohaterki, której ciemne, skryte instynkty (wydobyte i podsycane przez okoliczności życiowe) każą robić rzeczy niedorzeczne i poniekąd poniżające, jest irytujący (nawet jeśli odkrywa w sobie fascynację swoim 'katem', to co z jej stosunkiem do innych ofiar patologicznych bezkarnych gwałcicieli? Gdzie empatia pani socjolożki?).

Podsumowując: nawet jeśli przedstawione wydarzenia mają odzwierciedlenie w konkretnej rzeczywistości (a z pewnością pod wieloma względami tak jest), to zebrane razem w filmie składają się na wymuszone ponuractwo, pozbawione artystycznej wiarygodności.