Cała fabuła filmu służy tu tylko poruszeniu wielu ważnych tematów egzystencjalnych i metafizycznych.
Najważniejszy problem, który porusza tutaj Visconti to kwestia naszych stosunków z innymi ludźmi. Reżyser zdaje się nas przestrzegać, aby świat sztuki i artyzmu - ten którym żył profesor - nie zastępował nam prawdziwego życia i autentycznych stosunków z bliźnimi.
W ostateczności to drugi człowiek - jego bliskość, ciepło i oddanie a także zwyczajna rozmowa i towarzystwo jest o wiele cenniejsze od wszystkiego co przynależy do świata kultury i sztuki. Sam musiałem odrobić w życiu tą lekcję dlatego być może film ten jest mi tak bliski.

Wspaniała jest też metaforyka filmu, w której młodzi lokatorowie wprowadzają się do mieszkania na górze i zaczynają zakłócać spokój głównego bohatera - oznacza to wkroczenie do świadomości i zmysłów profesora nowej jakości, która burzy jego porządek
i zmusza do nowego spojrzenia na świat. Coś nowego rodzi się w umyśle bohatera - co zrewiduje jego dotychczasowy stosunek do świata.

Film jest trudny w odbiorze, ma mnóstwo kontekstów - w tym także politycznych ale tak jak inne dzieło Viscontiego - Lampart daje do myślenia i sprawia że chcę się do kwestii w tym filmie długo powracać. daje 10/10 i polecam gorąco