Film zrealizowany prawie w całości w technice Duo-Vision, tzn. że przez prawie cały czas trwania seansu
obraz jest podzielony na dwie części i widzimy na tych dwóch połówkach zupełnie inne rzeczy. Czasami
jest to zupełnie inny wątek, a czasami to samo widzimy z różnych perspektyw.
Coś jak później u De Palmy, ale przez półtorej godziny się to nie sprawdza. Nie posiada żadnej
dramaturgii. Czasami widać na połowie ekranu coś, co nie ma żadnego znaczenia dla przebiegu fabuły,
wygląda to tak, jakby film zrobiony był tylko po to, by pokazać ową technikę.
Fabuła też nie jest zbyt wciągająca. Taka wariacja na temat "Upiora w operze", tylko dziejąca się w hotelu.
W filmie wykorzystano zresztą fragmenty ścieżki dźwiękowej z niemej wersji tego filmu, widać nawet
panią, która tę ścieżkę na organach wygrywa, zupełnie niepotrzebnie, chociaż może to taki artystyczny
zabieg.
Nieudany eksperyment.