Snując tę filmową opowieść Philipe Garrel stworzył, między czerwonym i czarnym, skrojone na stendhalowską miarę dzieło, w którym Xavier Beauvois zastępuje Juliana Sorela. Opis społeczeństwa będący zarazem opisem stanu ducha, przekazane przez sprawną olśniewającą maszynerię, której szum stanowi tło dla powolnego zamierania świata i chęci życia w rytm żałosnego zawodzenia gitary Johna Cale'a