Było moim pierwszym zetknięciem z twórczością Jima Jarmuscha. Z początku bałem się, że mogę nie pojąć jego wizji, kierunku w jakim tworzy swoje produkcje, ale ten film całkowicie mnie zaskoczył. Czym? Dobre pytanie....chyba wszystkim. Ujęcia kamery które często bardzo długie... nawet gdy według nas zakończy się jakaś scena, operator pozostawia kamerę nadal w tym, samym miejscu. Dzięki temu widzimy zachowania bohaterów, które często są po prostu wycinane w niektórych filmach. Kolejną częścią tzw. ?jarmuschyzmu? jest idealnie wkomponowana muzyka, świetna scenografia, czy połączenie dramatycznych momentów całej histroii z zabawnymi wątkami. Tutaj do momentu pojawienia się Roberto Benigniego, było smutno, ponuro, a akcja toczyła się swoim nieco ?ślamazarskim? tempem. Jednak reżyser wręcz perfekcyjnie zmienił film o 180?. Nagle wszystko zaczyna się rozjaśniać, robi się zabawnie, a nasi bohaterowie muszą żyć w ciągłym ruchu. Taki zabieg tylko upiększa i tak świetny film. Roberto Benigni to postać bardzo otwarta, nieco komiczna, zaś pozostałych 2 bohaterów można by wrzucić do jednego worka. Są oni przygnębieni, znudzeni życiem i niesłusznie oskarżeni. Takie trio zapewnia nam nie lada rozrywkę. Nie pamiętam abym kiedykolwiek widział podobny film. Z pozoru nic się tutaj nie dzieje, ale Jim potrafił z tego stworzyć absolutnie wciągający, ciekawy, perfekcyjnie wyreżyserowany film. Takich filmów brakuje we współczesnym kinie...9/10