Ciężko jest mi sklecić precyzyjną, jednoznaczną opinię. Początkowo zapowiadało się naprawdę ciekawie. Dobre zdjęcia, pierwsza scena z Waitsem (też bym walczyła o takie buty ;) i otwierająca film piosenka wprowadziły dobry, intrygujący klimat. Z resztą cała muzyka idealnie skomponowała się z czarno-białym tłem. Z drugiej strony, przedłużane sceny momentami nużyły. Pojawienie się "włoskiego icecreama" podtrzymało komediowe założenie. Poza tym daje się wyczuć, że ekipa dobrze bawiła się na planie we własnym popapranym towarzystwie, A sama koncepcja celowo powstała w formie jakby lekko przez gęś kopniętej. Obawiam się jednak , że widz może mieć chwilami problem z kodem dostępu do ich "odszczepieńczego świata". Co z resztą widać po komentarzach hehe. Film jest napewno dziwny. Ale czy ta "dziwność" jest efektem zamierzonym przez reżysera czy też maskuje ona niedociągnięcia w scenariuszu i brak umiejętności? To oto pytanie (aspirujące do miana "szekspirowskiego, wiem) świeżo po seansie zostawiam niestety bez odpowiedzi.