Film, który brak fabuły (coś z filmów akcji lat 80-90tych) nadrabia niezwykle brutalnymi scenami walk. Tak naprawdę, to właśnie one wyznaczają kolejne etapy historii. I tu pojawia się jeden warunek: jeżeli przetrwamy pierwsze 2-3 z rzezi, wpadniemy w pętlę i będziemy ciekawi, czy można pójść jeszcze dalej. A to nie jest problemem dla twórców. Z minuty na minutę zagłębiamy się w niezwykle prostą opowieść wypełnioną tryskającą posoką, z setkami złamań, rozrywanymi na strzępy napastnikami oraz specjalistycznymi narzędziami i takimi, które w życiu codziennym wykorzystuje się zazwyczaj do innych celów, niż zadawanie bólu i śmierci. Ilość uśmierconych przekracza tu chyba trzykrotnie wszystkie części John Wick'a, a napastników uśmierca się w dużo bardziej wymyślny i krwawy sposób. Dawno nie oglądałem takiej sieczki, która tak wciąga, mimo braku treści. Ale to też jest sztuka – przyciągnąć widza nieskończoną rzezią, która mimo budzącego obrzydzenia nie pozwala odejść od ekranu. I mimo braku wciągającej fabuły te układy choreograficzne (bo tak je można nazwać) doskonale się sprawdzają, dając nie zawsze radość oglądania (często sceny są dla osób o mocnych żołądkach), ale również rozrywkę. To dwugodzinne (zleciało bardzo szybko), wbrew pozorom dobre widowisko akcji wypełnione śmiercią odmienioną na różne, niezwykle krwawe przypadki ... ale dla osób o mocnych nerwach i żołądkach.