Film obejrzałem lata temu w fatalnej kopii video. Wczoraj sobie odświeżyłem. Kiedyś, w czasach gdy Eddie Murphy jeszcze był śmieszny a zakola nie stanowiły dla mnie tematu tabu – byłem niemal bezkrytycznym fanem filmów typu animal-attack.
Teraz się ustatkowałem i oglądam głównie ambitne i nudne produkcje, dyskretnie tęskniąc za kinem klasy B, najlepiej z lat 80-tych, w których wyrosłem i które rozkosznie i nieustająco idealizuję.
Odgrzewany „Razorback” spełnił moje oczekiwania.
Zagrany tak sobie, ze scenariuszem prostym jak włos Mongoła, przewidywalny i schematyczny. To fakt. Ale klimat powiewu australijskiego powietrza udało się fajnie uchwycić. Momentami miałem też wrażenie, że oglądam świat rodem z cyklu „Mad Max” – głównie dzięki kreacjom filmowych braci Baker – rodem, jak wyciętych z komiksu.
Straszących scen nie ma żadnych, napięcia tyle co w szklance wody, ale wielbłąd wsuwający colę, właściciel hotelu ruszający na tymże do polowania, czy Dicko i Benny Bakerowie w roli pary bezgranicznie złych siewców zła – sprawia, ze film warto zobaczyć dla swoistego, na poły komiksowego klimatu.
I w tle urocza Arkje Whiteley (jako Sarah), którą już dziś mało kto pamięta a która odeszła tragicznie w wieku 36 lat.
Pewnie za jakiś czas zaliczę po raz trzeci. Tylko tym razem zasiądę do oglądania z puszką piwa w polu rażenia. Będzie mi pomagała w łatwiejszym przyswojeniu sceny w której Dicko Baker (David Argue) - w daremnej ucieczce przed knurem wielkości nosorożca, desperacko szukając ocalenia, ucieka… z walkmanem na uszach…
Przez chwilę czułem ukłucie, jakby mi ktoś na nowo podarował kredki z wizerunkiem Misia Uszatka na pudełku…
Jako widz ze stażem 40+, nie przepuszczę okazji, odczekam trochę i pewnie obejrzę jeszcze raz…

Pozdrawiam,
jabu