Po tym, jak bardzo spodobał mi się "Fish Tank", natychmiast sięgnęłam po inny film tej reżyserki i choć spodobało mi się mniej, to wrażenie zostawiło po sobie raczej spore. Przyznaję, że przez większą część filmu byłam znudzona - ja lubię kameralne kino, ale tutaj nastąpił chyba lekki przesyt "nic-nie-dziania-się". Jednak od pewnego momentu wydarzenia tak zaskakują, że cała ta kameralność i niespieszność wydała się nawet uzasadniona i niejako "wprowadzająca" do tego, co miało nastąpić potem.
Andrea Arnold jest zdecydowanie odważna w tym co i jak pokazuje. Odwaga polega też na tym, że granica między postaciami "złymi" i "dobrymi" zaciera się i końcowe wrażenie jest tylko takie: wiemy, że patrzymy na coś smutnego, na dramat. Ale nie osądzajmy nikogo.
Nie napiszę nic o fabule, bo tutaj akurat warto nie wiedzieć, zaczynając seans. Dwie rzeczy: ta pani reżyser pokazuje seks tak, że się go nie zapomina. Oraz: scena, która roztrzaskała mnie na kawałki - przytulenie "dziecka". Kto widział, ten wie.