Dzięki Bogu nie czekali z tym filmem aż... Elton umrze.
Inaczej ominęłoby mnie dziś tak fascyunjące doznanie!

Elton jest w trakcie swiatowej pozegnalnej trasy koncertowe poniewaz definitywnie odchodzi (na zasluzona) muzyczna emeryture i zamierza poswiecic sie rodzinie. Pewnie taka byla glowna wyjsciowa do powstania tego obrazu

Obejrzałem dzisiaj w kinie na seansie południowym( na widowni coś ok. siedmiu osób).
Pierwsze dwadzieścia minut to połączenie musicalu, o smaku Parasolki z Cherbourga, smaku jakiego nie znoszę z wyrobem Disneyo-podobnym opisującym trudne dzieciństwo Eltona, którego to, uporczywie, "odmawia" grać chłopaszek, mniejsza o nazwisko.
I właściwie to zacząłem rozważać wyjście z seansu, kiedy z głośników dobiegło:Saturdays Night's Alright For Fighting i coś się zmieniło na ekranie dzięki muzyce i montażowi. Albowiem tej, już tak do końca ramocie, podarowano przyzwoity montaż.
To dzięki montażowi, dwa czy trzy razy całość ożywa, usiłując wskrzesić ducha czasów...
Kto miał chrapkę na przyzwoitą historię, nie unikającą trudnych momentów, musi się obejść. Jest wzlot, upadek i kolejny wzlot a ja tym lapidarnym opisem, tego co widziałem nie banalizuję.
Kończy się stwierdzeniem, że facet jest od 28 lat czysty i przewodzi kilku fundacjom(sic!).
No, dobra, na poziomie rekwizytu jest to wyczyn, warty odnotowania, przynajmniej. Może jeszcze poprawny Taron Egerton, ale jak sobie wspomnę, co dla filmu muzycznego zrobił Sean Penn
we Wszystkich odlotach Cheyenne'a to stygnę w zachwycie.
Elton John to nie jest mój bohater, ale zasłużył na dużo lepszy film, kropka!
4/10
_________________

Ładnie napisane. Ja niestety wyszedłem po 20 minutach tego filmu, bo musicali nie zdzierżę. Miałem nadzieje, że będzie ich mało, ale pojawiały się co chwilę... Aż mi niedobrze...

W "Parasolkach z Cherbourga" konwencja musicalu przeszkadzała mi mniej, a sama historia mnie wzruszyła. Tu miałam wrażenie, że oglądam teatr w filmie, że nikt nie traktuje tej historii poważnie. Naprawdę dobre są dwie sceny - proces tworzenia "Your Song" i ta, która się rozgrywa przy "Goodbye Yellow Brick Road". Znamienne, że w obu występuje Taupin - jedyna naturalna i sympatyczna postać w tym filmie.

tez mialem problem. Musicalu za duzo w musicalu. Ciagle piosenka i piosenka, nie dalo sie odsapnac. Jak nie piosenka, to jakas gejowska scena. To tak jakby ogladal typowy film romantyczny, gdzie bohaterowie ciagle sie caluja. Przesadzili z tymi dwoma sprawami w pierwszej polowie filmu. Sama postac piosenkarza tez byla irytujaca, ale coz takie mial zycie i nie dalo sie tego w filmie zmienic.

Z tego co wiem, będzie dalej nagrywał piosenki i płyty, ale nie będzie koncertował.
Phil Collins też zakończył karierę dla rodziny (choć w Jego wypadku były to też problemy z kręgosłupem) i wrócił na scenę za namową rodziny, głownie synów z trzeciego małżeństwa.

Przecież sam Elton jest producentem tego filmu :)

Żaden kontekst w tym filmie silnie nie wybrzmiał. Każdy istotny wątek został spłycony na tyle, że trudno dostrzec jakiś wyraźny zamysł twórców tego filmu. Schematyczny, przewidywalny, a ostatnia scena na terapii to istny koszmar moralizatorski. Ani tu się doszukiwać historii muzyka ani przekazu jakichś ważnych treści. Być może kogoś zachwyca sposób realizacji, elementy musicalu, ale jak powiedział mój znajomy, lepiej by się to oglądało w teatrze.

Zgadzam sie, nagle wyszedl, poszedl na terapie i jest lepiej. Logika?