Lubię takie filmy-typowo angielskie (aż do bólu), kostiumowe, dramaty (bo to chyba melodramat nie jest?), a powstają one w sumie rzadko.
Nigdy nie przepadałam za twórczością Jane Austin, bo wydawała mi się taka... infantylna, ale ten film przekonał mnie, że myliłam się bardzo. Jedna rzecz, która rzuciła mi się na oczy, w właściwie na uszy, to za mało muzyki (Mozartowi mówiono" Za dużo nut" a ja mówię "za mało muzyki" szczególnie na początku). Początek robi się nieco teatralny przez to. W trakcie słychać tę muzyczkę (a jest nawiasem mówiąc całkiem przyjemna), na szczęście.
Szkoda, że nie urodziłam się 200 lat temu, bo przynajmniej dżentelmeni nie byli wtedy wymierającym gatunkiem. Fakt, że niektóre konwenanse są śmieszne, ale czyż nie urocze? Za to zabójczy jest po prostu taniec a`la wiejska potupanka z Kate Winslet w roli głównej.
Rozważna... to popis gry aktorskiej, choć nie wszystkich. Moim ulubionym bohaterem był Palmer (ach, ta jego zgryźliwość, posłuchajcie tylko jego uwag-są rozbrajające). Jako wielka fanka Alana Rickmana muszę zauważyć, że on strasznie zbrzydł!!! Miał minę zbitego psa, choć czasem się uśmiechał (słodko). No i ta gustowna czerń (łącznie z koniem)+ pelerynka. Oczywiście lektor go skutecznie zagłuszał. Brandon w jego wykonaniu to naturalnie perełka filmu (choć wolę go w roli czarnych charakterów typu szeryf Nottingham)- "jest mniej energiczny", "w podeszłym wieku"(cytując), ale za to jak dosiada konia(!). Jest taki dobry (zacny, jak wtedy mówiono) i hojny i oddany do bólu.
Willoughby jest bardzo przystojny, ale , jak dla mnie, czytał za dużo poezji.
Emma Thomson dobiła mnie płaczem w ostatniej scenie- dostała wręcz spazmów , co też zabawnie wyglądało:) Hugh vel Edward był taki, jaki być powinien- flegmatyczny, zacny, uczciwy, z problemem miłosnym i fryzowych ( a` la ksiądz Kałamarz z mojego Kościoła albo Krzyś z KUBUSIA PUCHATKA) na głowie.