Film mnie rozczarował swoim brakiem spójności, rytmu, tempa. Nie chodzi o tempo szybkie, lecz o tempo przemyślane czyli logiczne. Dobrze zagrany Massimo dorosły - przekonuje jego zamknięta, chłodna twarz, brak reakcji emocjonalnych na innych ludzi, na toczące się obok życie. Rzeczywiście można wierzyć, że ta postać zawisła gdzieś w przeszłości i tu w bieżącym życiu go nie ma. Ale całość... Obserwujemy oderwane od siebie sceny, scenki, każda niesie przekaz dotyczący stanu głównego bohatera, ale są jak niepasujące do siebie klocki. Wszystko się sypie, do tego tanie chwyty emocjonalne ( scena w Sarajewie ma wstrząsnąć, prawda?, list odczytywany przez Simona i reakcja matki...), nagły telefon pani doktor ( Belfegor pomógł dorosłemu bohaterowi!) i tak wszystko się zabliźni, tak szybko i łatwo pojawi się ( spojler!)... miłość. Scenariusz się sypie i montaż się sypie - film to nie tylko problem i przesłanie, ale też po prostu rzemiosło.