1. Takiej to tez nie miałem, ale dobrą dekadę temu w gimnazjum spotkałem się z belframi wołającymi do uczniów per: gnój, śmieć, maciora, wywłoka :) Nie mówiąc o wyśmiewaniu, przekręcaniu nazwisk, klepaniu w ucho za pyskowanie. Być może tak się już nie dzieje, ale się działo.
2. No niech będzie.
3. Została w ostateczności dziennikarką, na pewno miała jakieś zajęcia z impostacji głosu itd. Problem wynika też z kiepskiej kopii tego filmu (jak i wielu innych starszych polskich produkcji), w której dźwięk idzie szybciej od klatek na sekundę i przez to wszyscy mają nieco wyższe głosy.
4. Ale to liceum nie jest renomowane. Wiele razy jest wspomniane, ze trafiają tam głównie ci, których już w innych budach nie chcieli. W standardach bardziej przypomina poprzedni system gimnazjalny, gdzie do jednej klasy trafiali uczniowie z całej gamy społecznych szczebli. I każdy na tym źle wychodził. Poza tym główny bohater raczej jest szanowany, bo chyba nie mówisz o Bąblu? Prymusów może nie tępią, ale słabszych - zwłaszcza fizycznie - jak najbardziej.
5. Logiczny scenariusz to akurat jedna z największych zalet tego filmu. O to w tym wszystkim przecież chodzi, główny bohater dlatego dąży do poznania prawdy, bo chce uspokoić swoje sumienie. A raczej udowodnić, że decyzja Bąbla nie była bezpośrednim następstwem tego zdarzenia. Nadaje to sens jego determinacji, a zarazem obnaża obłudę - okazuje się, że być może nieświadomie, ale jednak nie różnił się zbytnio od swoich kumpli. Ten film jest przejaskrawiony, trochę pretensjonalny i do pewnego stopnia mało realistyczny, ale akurat stan ducha niedojrzałych młodych ludzi i ogólny klimat liceów z lat 90. oddaje doskonale.