„Harmonia nie jest równowagą”. Te słowa wypowiedziałem, oglądając ostatnią, absolutnie genialną, scenę filmu.
Ukazuje ona swoisty bieg pokoleń. Opętana lękiem i żalem Kane wybiega podczas deszczu z domu. Biegnie w kierunku Nagasaki, na spotkanie „wielkiego oka wybuchu”, które prześladuje ją we snach. Za nią wybiegają jej wnuki oraz ich rodzice. Kurosawa ukazuje, jak każde z nich w pełnym biegu, ślizgając się w grząskim błocie, smagane przeciwnym wiatrem walczy o utrzymanie równowagi. Rodzice upadają pierwsi. Potem reżyser już do nich nie wróci. Następnie widzimy babcię, która niepewnym krokiem przebija się przez deszcz, zmagając się z szarpanym przez wiatr parasolem. W końcu parasol odgina się w drugą stronę i powiewa nad głową staruszki jak wiecha miotły. Tej scenie towarzyszy radosna japońska muzyka oraz ujęcia dzieci potykających się w biegu. Upada pierwsze z nich, każde kolejne o wiele łatwiej odzyskuje równowagę, a ostatnie zaledwie się zachwieje. O rodzicach nie ma już mowy, oni wyparli przeszłość ze swojej pamięci, porozumienie nawiązane zostało między dziadkami a wnukami. Ta chwiejna równowaga przeszłości i teraźniejszości to harmonia. Właśnie dlatego najstarszy z wnuków Kane, który przez cały film stroi pianino, będzie mógł pod koniec filmu zagrać 'Odę do radości" Beethovena.