Jak rozumiesz cytat, który umieściłeś w profilu?

Otóż myślę że filmowi jako sztuce z istoty odmiennej od literatury szkodzi nadmierne przywiązanie do środków takich jak fabuła, skupienie na rozwoju i perypetiach postaci, do jakich przywykliśmy z lektury prozy - szczególnie modernistycznej, współczesnej narodzinom filmu. Tymczasem zaś film - medium wizualne, osadzone w czasie - najbliżej oddaje doświadczenie znane nam ze snu. Zakrzykuję więc: precz z linearną chronologią, precz z ordynarnym realizmem, wynikaniem, logiką, kajdanami racjonalności! Małpując dominujące trendy literackie, film wyrzeka się największych wrodzonych atutów.
Tymczasem, jak to zwykle bywa, nie była przesądzona od zarania taka ścieżka rozwoju kinematografii - obszernym dorobkiem surrealiści i dadaiści zakreślili horyzonty, ku którym kino nigdy potem już na taką skalę się nie zwróciło. Sztandarowymi przykładami niech będą pierwsze filmy Buńuela do spółki z Dalim: Pies andaluzyjski i Złoty wiek (trzeci, Ziemia Hurdów, również bardzo ciekawy, to raczej pierwszy znany mi przypadek tzw. mockumentary), krótkie filmy Mai Deren, w tym przepiękne Sieci popołudnia, prace Dżigi Wiertowa, Man Raya, Hansa Richtera, Jeana Cocteau, Jeana Epsteina i wielu innych. Ciekawy przegląd stanowi film "nowelowy" z 1940: Sny, które można kupić za pieniądze: https://www.filmweb.pl/film/Sny%2C+które+można+kupić+za+pieniądze-1947-39950
Jednak po pionierskim etapie zachwytu możliwościami nowego medium, przemysł filmowy okrzepł i odciął się od radykalnych korzeni. Nawet ścieżka twórcza Buńuela to obrazuje: po wczesnym, surrealistycznym okresie opuszcza Hiszpanię, tworzy filmy społecznie zaangażowane w Meksyku, a nawet ekranizuje Robinsona Cruzoe w Hollywood - by dopiero pod koniec kariery triumfalnie powrócić jako cesarz surrealizmu. Na ironię zakrawa, że Hollywood nazywano właśnie "fabryką snów", gdy tymczasem tamtejsze produkcje zwalcowały światową kinematografię, w tym ówczesny "dream wave", na swój obraz i podobieństwo, który dla prostoty możemu tutaj nazwać kapitalistycznym realizmem.
Szczęśliwie, dziś też przecież mamy twórców z ducha tamtych: Lynch, oczywiście, w animacji - bracia Quay, Linklater w Waking Life - jednak są to pogrobowcy pokonanych, a historię filmu odtąd pisali zwycięzcy.

Dlaczego zatem oceniłeś "Stratęgię pająka" wg kryteriów zawiązywania intrygi, wynikania z siebie scen i racjonalizmu postaci?

Haha. Ze "Strategii" pamiętam tyle właśnie, co ze snu - bohater dokądś zmierza, parę barw, jakieś elementy architektury... Być może odniosłem wrażenie, że film, nie starając się nawet oniryzować, poległ samym rzemiosłem. A może być też tak, że po prostu nie trawię Bertollucciego i chętnie się przyczepiłem.