nie ma nic do rozkminiania. po prostu nieudany film. dłużyzna goni dłużyznę. zdecydowanie najgorszy film Antoniak.
choć podjęty temat był ciekawy i dość obiecujący.
to film o niespełnionej i zakazanej miłości. zakazanej dla jednej ze stron.
i do tego niemożliwej do spełnienia bo obiekt tej miłości ze względów religijnych czy kulturowych nigdy, mimo pewnych sugestii reżyserki, nie odpowie na te zaloty. poza może jakimiś spojrzeniami w tramwaju, na basenie czy w saunie dającymi nadzieję na spełnienie. stąd częste, powtarzane sceny dziejące się w wyobraźni bohaterek. raz u jednej w pokoju, raz u drugiej. to próba przeniesienia miłości cielesnej w strefę trochę ostatnio niechętnie pokazywaną czyli w obszar duchowy.
w obszar wyobraźni, co było gdyby?
to próba, raczej słaba, obalenia tabu i naiwnej wiary, że niezależnie od kultury czy religii miłość nawet tak zakazana znajdzie swój pozytywny koniec. chociaż muszę przyznać, że reżyserka na końcu wybrnęła z problemu, kiedy obiekt miłości znika.
nie wiem czy ta europejska naiwność o niesieniu sztandaru wyzwolenia z różnych pęt ludziom urodzonym w innej kulturze i jak pokazuje życie niechcących się integrować ze społecznością tubylczą to jakaś idee fixe?