Najnowsze dzieło Makoto Shinkiego odniosło ogromny sukces w japońskich kinach, a także uzyskało wiele pozytywnych recenzji na festiwalu w Berlnie, jako pierwsza japońska animacja od czasu nagrodzonego Oscarem w 2002 roku „Spirited Away”. Poszliśmy sprawdzić dlaczego, a wychodziliśmy ze łzami w oczach.

Główną bohaterką jest tytułowa Suzume. 17-latka pogrążona w smutku, która straciła mamę podczas tsunami wywołanego trzęsieniem ziemi. Chociaż nazwa miasta Fukushima nie pada w filmie ani razu to północno-wschodnia część Japonii i daty przy czarnych kartkach z pamiętnika nastolatki prowadzą do tej właśnie katastrofy. Nie jedynej, do której odwołuje się animacja.

Przodkowie Japończyków próbowali sobie wyjaśnić dlaczego ziemia drży. Nieprzypadkowo pojawia się ogromny czerwony robak przypominający potwora ze „Stranger Things’, nawiązujący do mitologicznego suma, który drąży podziemne tunele pod wyspami. Siłą fabuły Shinakiego jest symbolika. Mamy tutaj krzesło bez jednej nogi uosabiające zdekompletowaną rodzinę, „zamykających” społeczników zaangażowanych w pomoc ludziom, którzy ucierpieli podczas katastrof czy też bożków przybierających postacie kotów. Pojawiło się nawet nawiązanie do opowiadania Murakamiego „Super-Frog saves Tokyo”, wielkiej żaby chroniącej mieszkańców Tokio przed ogromną dżdżownicą.

Sam koncept opiera się na przygodowym kinie drogi z elementami fantasy. Podróż po nowoczesnej, a także opuszczonej Japonii, miastach i miasteczkach, które ucierpiały w wyniku trzęsień ziemi czy też radioaktywnych skażeń. Tytułowa bohaterka przemierza cały kraj by wrócić do najgorszych wspomnień i przezwyciężyć traumę. Spotyka przy tym osoby, które łączy z nim wspólny mianownik jakim jest strata kogoś bliskiego w podobnych okolicznościach. Shinaki w ten sposób chce pokazać wielopokoleniowy, którym jest solidarność społeczna łącząca wszystkie pokolenia. Chociaż rząd Japonii może robić w tej kwestii bardzo dużo to podczas katastrofy i po niej samej największe wsparcie przyniosą osoby w pobliżu, a także grupy wsparcia, studenci, pielęgniarki, barmanki, nauczyciele. Taka jest właśnie podróż Suzume. Piękna, budująca, rozwijająca, ciekawa.

Warto pójść na ten film ze względu na przygodę, humor, niebanalność, komentarz społeczny, warstwę techniczną, muzyczną, a przede wszystkim kreskę. Miód dla oczu!