Fakt, że film jest trudny w odbiorze, momentami wręcz męczący, ale po obejrzeniu całości wynagradza cierpliwość widza i daje wiele do myślenia.
Tak, cały czas jest aktualny bo Muratowa kręciła filmy poruszające tematy ponadczasowe, z dala od bieżącej polityki i propagandy. Takie zwykłe, ludzkie, o codzienności, która każdego dotyka. I dlatego te filmy ciągle są ważne, może bolesne i zyskują po latach w odbiorze.
Pokazują ludzi i kraj, w tym przypadku ZSRR, jako miejsce po jakimś kataklizmie, jakim był komunizm, i nie dają łatwych odpowiedzi czy rozwiązań.
Ja nie dostrzegłem tam pierwiastków dobra i wrażliwości. To obraz kompletnego upadku pewnej idei i ludzi, którzy byli zniewoleni. I zatracili pierwiastek humanitarny. Przypominam sceny z psami, ze stoiskiem z rybami, z facetem z siatką w której ma zdobyte gdzieś „zwłoki kurczaka”, sceny początkowe na cmentarzu i forma pochówku, prosto w błoto, w dół. Te sceny i miotanie się tam ludzi budzi obrzydzenie, ale tak było. Tam nie ma ani jednej sceny gdzie plener jest ładny. Dominuje obrzydliwe, zniszczone, brudne miasto, ale też brudne wnętrze ludzi. Oni są ohydni na zewnątrz jak i w środku. Brudni, obdarci i „śmierdzi im z ust”, że zacytuję wypowiedź jednej z postaci z filmu. Oto prawdziwy obraz ludzi przepuszczonych przez maszynkę bolszewizmu. Przygnębiający obraz. I taka była, a może dalej jest, Rosja. Bo zniwelować to nie będzie łatwo. To zadanie na wiele pokoleń. I o tym jest ten film. To krzyk rozpaczy wrażliwego artysty, widzącego wszędzie upadek i niestety brak nadziei na poprawę.