Przyszedł mi na myśl film de Siki z 1951r. gdzie także cudowne dziecko stara się pomagać zubożałej, wykorzystywanej społeczności. Idylla wiejskiego życia, ciężkiego, lecz szczęśliwego zostaje dopiero przyćmiona przez wtargnięcie z zewnątrz. Rzuca to cień na zło, którego mieszkańcy nie dostrzegają. A Lazzaro przesypia okres wielkich zmian i poza Inviolatą nie zmiania swych przyzwyczajeń. Obraz neorealizmu magicznego, jak 70 lat temu dostrzegamy codzienność zwykłych ludzi, chwile kolektywnych radości, gniewu i podejmowanych aktywności. W tym wszystkim towarzyszy im magia, wilki, księżyc, szum wiatru, muzyka sacrum, którą zabierają za sobą, Lazzaro przestaje być szczęśliwy, gdy wydaje się uświadamiać sobie położenie swego przyjaciela. Jego ostateczne akt, a szczególnie reakcja ludzi wytrąciła mnie z rytmu opowieści. Celowy zwrot scenariusza?