Uwiódł mnie ten film. To jakiś rodzaj szarej baśni. Obraz, który w jednym zawarł fiński chłód i estetykę, estoński liryzm i rosyjską smutę. A do tego doskonałe tło muzyczne, piękne obrazy i nastrojowe kadry.

Jest tu i strach sytemu ZSRR i trudna historia czasów powojennych. Jest skomplikowana historia republik nadbałtyckich, w tym przypadku dotycząca Estonii i sentymentalna opowieść, której ważną częścią są dzieci. Jest rzadka, egzotyczna a jednocześnie arystokratyczna szermierka. Jest szczypta melodramatu.

Samotny bohater uciekinier, który dopiero na prowincji zaczyna odnajdywać sens swojej egzystencji ale także siłę na bunt przeciwko własnemu strachowi. Odnajduje inne wartości, które powodują, że już nie chce uciekać a swoim podopiecznym także jest coś zobowiązany. Czy odważy się jednak na leningradzkie ryzyko? W czasach stalinowskiego terroru i grozy NKWD?

Ciekawi sceneria dzieci z radzieckiej peryferii, które w zniszczonej i odrapanej sali odnajdują świat z innej bajki. Szermierkę - klasycystyczną dyscyplinę sportu. Fechtunek jest dla nich przygodą życia. Prawdziwym oderwaniem od przaśnej, ponurej, ubogiej rzeczywistości. A w przyszłości zaoferuje im może nawet awans społeczny. Ale rywalizacja i treningi pozwalają też być im lepszymi, mieć zajęcie, rozwijać się. Ładny jest też na tym tle motyw rywalizacji zespołowej. Outsiderzy z małego miasteczka przeciwko Moskwie, Leningradowi, Mińskowi, Krasnojarskowi. Prawdziwy Związek Republik..

Świetna postać dyrektora szkoła. Urzędnik systemu, stylistycznie przywodzący na myśl ponure postacie Jagody, Jeżowa czy Berii. Polityczny, małomiasteczkowy przedstawiciel systemu, który przede wszystkim nie chce kłopotów i zamieszania ale z chęcią pozbędzie się człowieka je sprawiającego. Intrygujący jest także jego komunistyczny akolita (Jaak Prints). Człowiek do zadań specjalnych, wręcz archiwalnych..

Co ciekawe aktorstwo nie jest w tym filmie porywające. To bardziej popis reżysera, mniej aktorów. Postacie są dobre ale teoretycznie skrojone w wielu momentach zbyt schematycznie. Trzeba natomiast mocno zaznaczyć, że wszystkie kreacje są wysmakowane pod względem wiarygodności wizualnej - zarówno stylizacji ubioru jak i wyglądu. Ogólnie silną stroną tego filmu jest także scenografia.

Warto też zauważyć, że jest to film, który w wielu momentach niebezpiecznie krążący wokół granicy oddzielającej kino ambitne od kina komercyjnego i często - niemal o włos - ale jednak jej chyba nie przekraczający. A może jednak o włos przekraczający? Wiele trudnych tematów i sytuacji jest jednak zbyt silnie ugładzonych.

W 2016 roku film był fińskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszego filmu nieanglojęzycznego a nawet dostał się do drugiego etapu wyboru (9 filmów z 81). Został także finalistą Złotych Globów w kategorii „Najlepszy film zagraniczny” (5 filmów)
Sądzę też, że wielbiciele kina rosyjskiego tudzież poświęconego klimatom rosyjskim (tak jak ja) pewnie będą go oceniali wyżej :)

............................................................ ............................................................ ..........
Film obejrzałem na 22. Festiwalu Filmowym „Wiosna Filmów” (Warszawa, IV.2016)