– zapytała córka wchodząc do pokoju na pięć minut przed końcem seansu. Nie potrafiłem do końca odpowiedzieć. O szukaniu swego miejsca na ziemi? O pogoni za szczęściem? O próbie resocjalizacji? O zagubieniu? …
Wydaje się, że twórcy filmu nie udało się wybrać jakiejś konkretnej wizji, którą by przelał na celuloidową taśmę. Dużo nostalgii podkręcanej odpowiednio muzyką i rozmyślaniami Kima, głównego bohatera nad sobą i swoją rozbitą rodziną.
Paweł Burczyk w roli Michała to, w moim odczuciu całkiem chybione posunięcie, ale doceniam, że się starał. Ewa Gawryluk, jak to Gawryluk, nie musi grać, mówiąc nieładnie, dzięki Niej jest na kim w filmie oko zawiesić. W tle incydentalnie młody Opania, jak zwykle świetny, ale jest Go tyle co kot na płakał.
Ogólnie, jak dla mnie 5/10 i film raczej dla specyficznego widza, choć wszystko to – rzecz gustu…