Ilustracje XIX-wiecznych wydań książek Juliusza Verne'a w animacji. Anthony Lucas łączy w jedno szereg nurtów, wydobywając z nich to, co groźne i tajemnicze. Efektem jest animacja, w której wizualna perfekcja i gęsty klimat wręcz spycha wątek fabularny w mniej eksponowane miejsce.

Nauka i szukanie nowego z kart powieści Juliusza Verne'a spotyka tajemnicę i grozę z utworów Edgara Allana Poe. Encyklopedia i wiedza spotyka nieznane i irracjonalne. Steampunk połączony z estetyką gotyku. Groza w świecie śrubek. Mechanizm i para połączona z nastrojem niesamowitości i tajemniczości. Wszystko, co miał najlepsze wiek XIX w kulturze znalazło tu miejsce, stąd nawiązanie do cech steampunku i gotyckich powieści. Sam sposób ilustrowania czerpie z rozwiązań, stosowanych w teatrze cieni. Postacie są tutaj umowne, ciemnymi punktami na tle jasnego, lecz będącego nadal w przyćmionych kolorach tła. Wszystko poddane technice sepii, o czym świadczą charakterystyczne barwy świata przedstawionego w animacji.

Animacja steampunkowa w formie, gotycka w treści. Historia, którą opowiada animacja jest historią, w której światły umysł przegrywa w zetknięciu się z tym, co nowe i niezbadane. Śmierć, choroba i szaleństwo jest namacalne. Załoga nie wie, co spotka ją u celu podróży, ale nie wie także, co spotka ją po powrocie. Nie brakuje tu częstego motywu obecnego w gotyckich fabułach. Jednostka, u której dostrzega się demoniczne cechy i jednostka, która do końca zachowuje swoje człowieczeństwo. Obie postacie prezentują postawy, które mają uzasadnienie. Jak zachować się, gdy świat wokół umiera a znalazło się środek, by temu zapobiec. Zniszczyć także swój wewnętrzny świat, czy zachować wartości, w które się wierzy. Obie postacie wybierają. Animacja nie odpowiada, czy wybór był słuszny...